به «جهانِ چندبُحرانی» خوش آمدید
اگر این را می‌خوانی، احتمالاً همین حالا هم حس می‌کنی چیزی سر جایش نیست. شاید قیمت تخم‌مرغ‌ها. یا اینکه تابستان حالا از آوریل (اردیبهشت) شروع می‌شود. یا اینکه بچه‌هایت مدام می‌پرسند آیا دنیا وقتی بزرگ شدند هنوز وجود خواهد داشت یا نه. تو خیال نمی‌کنی؛ واقعاً همین‌طور است. هوا بوی فروپاشی می‌دهد چون دقیقاً در میانه‌ی سقوط آزاد هستیم، بی‌چتر نجات.
بیایید روشن بگوییم: مسئله فقط خراب‌شدن یک چیز نیست. فقط تغییر اقلیم نیست. فقط آلودگی نیست، یا انقراض جمعی حشرات، یا میکروپلاستیک‌هایی که در شیر مادر پیدا می‌شوند. همه‌ی این‌هاست. به‌طور هم‌زمان. این یک «چندبحرانی» است ــ همگرایی تحمل‌ناپذیر همه‌چیز، در همه‌جا، که هم‌زمان در حال فروپاشی است.
پس آدم‌ها چطور باید بفهمند واقعاً چه چیزی اهمیت دارد؟ در اخبار بالا و پایین می‌روی و می‌بینی کودکی چهار ساله‌ی مهاجر خودش از خودش در دادگاه دفاع می‌کند. دلت می‌شکند. بعد گزارشی درباره سفیدشدن صخره‌های مرجانی می‌بینی، و بارش مواد شیمیایی پایدار (PFAS) از آسمان، و اینکه سازمان غذا و دارو بازرسی‌های ایمنی شیر را کنار گذاشته است، و میلیاردر دیگری که در شبکه‌های اجتماعی قشقرق راه انداخته و هم‌زمان جزیره‌ی دیگری برای ساخت دژ شخصی‌اش می‌خرد. این گردبادِ تراژدی و نمایش است. و تو گیر کرده‌ای میان اینکه تشخیص بدهی کدام یک واقعه‌ای در حد انقراض است و کدام فقط یک رسوایی تبلیغاتی.
و این عمدی است.
دولت ترامپ این تاکتیک را به کمال رساند: «آشوب به‌عنوان پوشش». فرمان‌های اجرایی مثل رگبار گلوله صادر می‌شدند ــ آن‌قدر شلیک کن تا کسی نداند کجا را باید نگاه کند. پشت آن دود و دم چه بود؟
گزیده مطالب فصلنامه شماره ۴و۵
جنگ اسرائیل و ایران: واکنش‌های منطقه‌ای
تنش‌های پیشین با ایران نباید به معنای تأیید حملات اسرائیل به خاک ایران از سوی کشورهای خلیج فارس تلقی شوند؛ چرا که این حملات، در عوض، به‌عنوان اقدامات تجاوزکارانه و بدون تحریک اولیه در نظر گرفته می‌شوند که مذاکرات هسته‌ای میان ایالات متحده و ایران – با میانجی‌گری عمان – را از مسیر خود خارج کرده‌اند.
به «جهانِ چندبُحرانی» خوش آمدید
اگر این را می‌خوانی، احتمالاً همین حالا هم حس می‌کنی چیزی سر جایش نیست. شاید قیمت تخم‌مرغ‌ها. یا اینکه تابستان حالا از آوریل (اردیبهشت) شروع می‌شود. یا اینکه بچه‌هایت مدام می‌پرسند آیا دنیا وقتی بزرگ شدند هنوز وجود خواهد داشت یا نه.
چرا ملت‌ها به جنگ می‌روند؟
جنگ‌ها از زمانی آغاز نمی‌شوند که تانک‌ها به حرکت درمی‌آیند. جنگ‌ها از زمانی شروع می‌شوند که مردی در قدرت احساس کوچکی می‌کند و تصمیم می‌گیرد تنها راه درمان این احساس، ریختن خون دیگری است.
دستکاری روانی در شبکه‌های اجتماعی
ما نمی‌توانیم دستکاری روانی را از اکوسیستم اطلاعاتی حذف کنیم. اما می‌توانیم دفاع‌های ذهنی خود را تقویت کنیم، از منابع اطلاعاتی باکیفیت حمایت کنیم و به دیگران در شناسایی تلاش‌های دستکاری کمک کنیم. هدف این نیست که در برابر تأثیرگذاری مصون شویم؛ بلکه این است که وقتی تحت تأثیر قرار می‌گیریم، با انتخاب خودمان باشد، نه با سوءاستفاده از ما.
از بچه‌دار نشدن ما عصبانی نشوید!
چه می‌شد اگر می‌توانستیم بخش کوچکی از این ثروتی را که با کارمان به تولیدش کمک می‌کنیم، برای خودمان نگه داریم؟ با آن چه می‌کردیم؟ بسیاری از مردم از آن پول برای کارهایی مثل پرداخت هزینه کالج، خرید خانه و بچه‌دار شدن استفاده می‌کردند، و ترجیحاً این امکان را داشتند که مادر یا پدر بتواند برای چند سال، والدگری را بر شغل خود اولویت دهد.
بانک‌ها می‌دانند چه چیزی در راه است
نخبگان مالی آنچه در راه است را می‌بینند؛ و به‌جای فشار برای کاهش انتشار یا تغییرات ساختاری، روی سازگاری تمرکز کرده‌اند. آن‌ها از مرحله‌ی انکار گذشته‌اند. از چانه‌زنی هم گذشته‌اند. آن‌ها دارند از فروپاشی سود می‌برند، انگار که فقط یک فرصت ديگر در بازار است.