نویسنده: کلی برچ         مترجم: نیوشا امیدی        ۲۰ خرداد ۱۴۰۴

میلیونری که اعتقادی به ارث دادن ندارد!

من میلیونر هستم، اما هیچ ارث نقدی برای فرزندانم باقی نمی‌گذارم. فکر می‌کنم ثروتمند کردن آن‌ها اشتباه است. نمی‌خواهم برای فرزندانم پول باقی بگذارم، چون معتقدم ثروتمند کردن بچه‌ها کار بدی است. اگر پول بیش از حد آسان به دست بیاید، احتمال زیادی وجود دارد که انگیزه فرد را از بین ببرد. من می‌خواهم فرزندانم انگیزه تعامل با جهان را داشته باشند.

---

این مطلب نوشته‌ای است از کلی برچ که در تاریخ ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۴ با عنوان
I'm a multimillionaire, but I'm not leaving my kids
در وب‌سایت  business insider منتشر شده است.

---

جورج اپلینگ تا سن ۳۶ سالگی یک میلیون دلار در حساب بانکی‌اش داشت. عکس از جورج اپلینگ

• جورج اپلینگ تا سن ۳۶ سالگی یک میلیون دلار در حساب بانکی‌اش داشت و اکنون یک میلیونر چندباره است.

• او قصد ندارد برای سه فرزندش ارث نقدی باقی بگذارد.

• در عوض، قصد دارد هزینه دانشگاه، خرید خودرو و پیش‌پرداخت خانه را بپردازد و وام‌های تجاری ارائه دهد.

این روایت به نقل از گفت‌وگویی با جورج اپلینگ است و برای اختصار و وضوح ویرایش شده است.

من همسرم، برایان، را زمانی که ۲۸ ساله بودم ملاقات کردم، اما تا ۳۹ سالگی من و ۳۴ سالگی برایان، بچه‌دار نشدیم. این تصمیم کاملاً آگاهانه بود. می‌خواستم پیش از قبول مسئولیت مالی فرزندان، از نظر مالی در امنیت باشم.

زمانی که با برایان آشنا شدم، به‌عنوان مشاور کسب‌وکار کار می‌کردم. بعدها مدیر اجرایی شدم، اما همیشه بسیار کمتر از درآمدم زندگی می‌کردم. به همین دلیل، تا ۳۶ سالگی یک میلیون دلار پس‌انداز داشتم. این موضوع به من اجازه داد که وارد پروژه مورد علاقه‌ام شوم: اداره یک جشنواره قرون وسطایی.

من و برایان تصمیم گرفتیم با استفاده از رحم جایگزین بچه‌دار شویم. حالا یکی از فرزندانم ۱۶ ساله است و دو تای دیگر ۱۴ ساله‌اند. آن‌ها می‌دانند که من قصد ندارم برایشان ارث قابل‌توجهی باقی بگذارم. این کاری است که به‌جای آن انجام می‌دهم و نحوه‌ای است که با آن‌ها درباره پول و ثروت صحبت می‌کنم.

اپلینگ در جشنواره «شروود فارست فر» سال گذشته. عکس از جورج اپلینگ

من باور دارم ثروتمند کردن فرزندان کار اشتباهی است

نمی‌خواهم برای فرزندانم پول باقی بگذارم، چون معتقدم ثروتمند کردن بچه‌ها کار بدی است. اگر پول بیش از حد آسان به دست بیاید، احتمال زیادی وجود دارد که انگیزه فرد را از بین ببرد. من می‌خواهم فرزندانم انگیزه تعامل با جهان را داشته باشند.

در مدرسه کسب‌وکار هاروارد تحصیل کردم و حدود ده سال پیش در یکی از گردهمایی‌های فارغ‌التحصیلان شرکت کردم. در آنجا در یک سخنرانی درباره ثروت نسلی شرکت کردم. استاد پرسید چه کسانی این جمله را شنیده‌اند: «یک نسل ثروت را می‌سازد، نسل بعدی آن را اداره می‌کند و نسل سوم آن را نابود می‌کند»، جمله‌ای رایج درباره ثروت. سپس همین جمله را به ده‌ها زبان مختلف نشانمان داد.

اگر فرهنگ‌های سراسر دنیا چنین هشداری درباره خطرات ثروت نسلی دارند، فکر می‌کنم باید آن را جدی گرفت. من همچنین علاقه‌مند به تاریخ هستم و باور دارم تاریخ نشان می‌دهد که باقی گذاشتن ثروت عظیم، مضر است.

من هزینه خودرو، دانشگاه و پیش‌پرداخت خانه را پرداخت خواهم کرد

فرزندانم می‌دانند که من هزینه دانشگاه آن‌ها را (تا حدود ۱۰۰ هزار دلار برای هر نفر)، پیش‌پرداخت برای اولین خانه‌شان و اولین خودروی‌شان را پرداخت خواهم کرد. همه این مبالغ باید منطقی و کاربردی باشند، نه تجملاتی یا برای خودنمایی.

دخترم در ماه آوریل ۱۶ ساله شد، بنابراین من و برایان او را برای خرید خودرو بردیم. سقف بودجه را ۲۵ هزار دلار تعیین کردیم. او یک نیسان پث‌فایندر ۹ ساله به قیمت ۲۳ هزار دلار خرید. این خودرو در زمان ساخت، از مدل‌های رده‌بالا بود، بنابراین امکانات خوبی دارد، اما در عین حال بسیار کاربردی است.

یک صندوق امانی برای ارائه وام‌های تجاری ایجاد خواهم کرد

من صندوق امانتی ایجاد کرده‌ام که علاوه بر پرداخت هزینه دانشگاه، خودرو و پیش‌پرداخت خانه برای نسل‌های آینده فرزندانم، وام‌های تجاری نیز به آن‌ها ارائه خواهد داد. این صندوق که با الهام از صندوق خانوادگی راکفلر طراحی شده، همچنین امکان اعطای وام‌های تجاری به نسل‌های بعدی نوادگانم را فراهم می‌کند.

برای دریافت وام، آن‌ها باید یک طرح کسب‌وکار ارائه دهند که توسط یک نهاد ثالث ارزیابی می‌شود. هر نواده تنها یک بار در طول زندگی‌اش می‌تواند وام دریافت کند، مگر آن‌که وام قبلی را به طور کامل بازپرداخت کند.

فرزندانم هفته‌ای ۲۵ دلار پول توجیبی می‌گیرند

هر یک از فرزندانم در صورتی که کارهای پایه‌ای منزل مانند تمیز کردن بعد از شام و خالی کردن سطل زباله را انجام دهند، هفته‌ای ۲۵ دلار پول توجیبی دریافت می‌کنند. این پول صرف خواسته‌های شخصی می‌شود — مثلاً استارباکس، که همه‌شان آن را دوست دارند.

برایان و من هزینه نیازها را پرداخت می‌کنیم. البته مرز مشخصی بین نیاز و خواسته وجود ندارد. اگر بچه‌ها برای رفتن به پارک ترامپولین با دوستانشان ۲۰ دلار نیاز داشته باشند، معمولاً پرداخت می‌کنم. اگر به عینک آفتابی نیاز داشته باشند، با خوشحالی یک مدل ۲۵ دلاری برایشان می‌خرم، اما اگر بخواهند عینک آفتابی برند ۲۰۰ دلاری، خودشان باید آن را بخرند.

من زندگی پایین‌تر از سطح درآمدم را به آن‌ها نشان می‌دهم

یکی از مهم‌ترین عادت‌هایی که هر انسان می‌تواند داشته باشد، خرج کردن کمتر از درآمد است. داشتن پول در حساب بانکی آرامش زیادی ایجاد می‌کند. زندگی پایین‌تر از سطح درآمدم باعث شد امنیت مالی لازم را برای تشکیل خانواده به دست آورم، بنابراین این سبک زندگی را برای فرزندانم به نمایش می‌گذارم. به عنوان مثال، من یک فورد F250 مدل ۲۰۱۶ رانندگی می‌کنم. این خودرو تجملاتی نیست، اما برای حمل اسب و علوفه بسیار کاربردی است، پس برای سبک زندگی من کاملاً مناسب است.

اجازه می‌دهم فرزندانم در امور مالی اشتباه کنند

تمام فرزندانم در تابستان کار می‌کنند و سال گذشته هرکدام حدود ۱۰۰۰ دلار پس‌انداز کردند. اما با پایان تابستان، شروع به خرج کردن سریع پول‌هایشان کردند (دوباره برای استارباکس). به آن‌ها هشدار دادم که پول‌هایشان را هدر خواهند داد. گوش ندادند و من هم اجازه دادم این اشتباه را مرتکب شوند.

هیچ میزان سخنرانی از طرف من نمی‌توانست همان تأثیر احساسی را داشته باشد که وقتی فهمیدند پولی که تمام تابستان برایش زحمت کشیده بودند، صرف نوشیدنی‌های شیرین شده، بر آن‌ها وارد شد. در آینده اگر ببینم در حال انجام اشتباه هستند، نظر خودم را خواهم گفت، اما در نهایت آن‌ها باید با پیامدهای تصمیمات‌شان زندگی کنند.

---

درباره نویسنده:
کلی برچ؛ یک روزنامه‌نگار مستقل که درباره مسائل مالی، سلامت، خانواده و موضوعات دیگر می‌نویسد. نوشته‌های او در رسانه‌هایی چون واشنگتن پست، شیکاگو تریبیون و فوربز منتشر شده‌اند.