نویسنده: ارین مک‌داول        مترجم: مرجان بختیاری        ۱۷ دی ۱۴۰۳

روند ۱۰۰ ساله تغییر اشتغال زنان به روایت تصویر

نگاهی به تصاویر صد سال گذشته نشان می‌دهد که زنان چگونه از جنگ‌های جهانی تا قرن ۲۱، توانستند مرزهای شغلی را جابه‌جا کنند و مسیر جدیدی در تاریخ نیروی کار رقم بزنند.

---

این مطلب نوشته‌ای است از ارین مک‌داول که در تاریخ ۳ سپتامبر ۲۰۲۴ با عنوان
Vintage photos show how the role of women in the workforce has evolved in the last 100 years
در وب‌سایت Business Insider منتشر شده است. ترجمه این مطلب توسط مرجان بختیاری انجام شده و در اختیار خوانندگان گرامی قرار می‌گیرد.

---

زنان شاغل در طول ۱۰۰ سال گذشته مسیر طولانی‌ای را پیموده‌اند. در دهه ۱۹۲۰، انقلاب صنعتی موجب شد که زنان با تعداد شگفت‌انگیزی وارد نیروی کار شوند. 

سپس، با اعزام مردان به جبهه‌های جنگ، تعداد بیشتری از زنان در تلاش‌های مربوط به جنگ، از جمله کار در کارخانه‌ها و مشاغلی که قبلاً تحت سلطه مردان بودند، شرکت کردند. جنبش‌های برابری زنان در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ نیز فرصت‌های بیشتری را برای زنان شاغل فراهم کرد. در سال‌های اخیر، بر اساس داده‌های منتشر شده توسط اداره آمار کار ایالات متحده، شکاف بین مردان و زنان در نیروی کار در حال کاهش است. 

این عکس‌های قدیمی نشان می‌دهند که چگونه نقش زنان در نیروی کار طی ۱۰۰ سال گذشته تغییر کرده است. 

در پی انقلاب صنعتی، تعداد بیشتری از زنان شروع به ترک خانه و ورود به بازار کار کردند.

مشاغلی که زنان به طور معمول در آن‌ها مشغول بودند شامل پست‌های دفتری، مانند مرتب‌سازی نامه‌ها و بسته‌ها بود. اگرچه کار زنان در دفاتر پست غیرمعمول نبود، اما تعداد بسیار کمی از آن‌ها نامه‌رسانی می‌کردند. 

بر اساس گزارش اداره پست ایالات متحده، در سال ۱۹۲۰ تنها ۵ درصد از ۹۴۳ نامه‌رسان روستایی کشور زن بودند. 

با حذف تدریجی تحویل پستی روستایی و جایگزینی آن با تحویل پستی شهری، بسیاری از این زنان یا از سمت خود استعفا دادند یا به موقعیت‌های دفتری منتقل شدند. 

بسیاری از زنان همچنین شروع به کار در کارخانه‌ها کردند.

در سال ۱۹۲۰، زنان حدود ۲۰ درصد از نیروی کار را تشکیل می‌دادند و بسیاری از آن‌ها در تولید پوشاک، مواد غذایی و محصولات دخانی مشغول به کار بودند.  از سوی دیگر، زنان رنگین‌پوست بیشتر در حوزه کشاورزی و خدمات خانگی مشغول به کار بودند. 

در طول جنگ جهانی اول، زنان در مشاغل خدماتی و شخصی، کارهای دفتری و کار در کارخانه‌ها فعالیت داشتند.

بسیاری از زنان مهارت تایپ کردن را آموختند تا بتوانند به جای کار در کارخانه، مشاغل با دستمزد بالاتر مانند منشی‌گری یا تایپیست در دفاتر اداری را به دست آورند. 

طبق گزارش دایره‌المعارف شیکاگو، شرایط کاری، دستمزدها و ساعات کاری در مشاغل دفتری در آن زمان جزو بهترین‌ها بودند. 

مشاغل دفتری، جوانان باسواد و عمدتاً زنان سفیدپوست را جذب می‌کرد که به‌عنوان تایپیست کار می‌کردند تا زمانی که ازدواج کنند، و سپس جای خود را به یک زن مجرد جوان دیگر می‌دادند. 

با تأسیس اداره زنان در وزارت کار ایالات متحده در ۵ ژوئن ۱۹۲۰، زنان فرصت‌های بیشتری در نیروی کار به دست آوردند.

با افزایش محبوبیت فیلم‌های صامت، زنان نیز در تولید فیلم‌های سینمایی مشغول به کار شدند. 

بر اساس پروژه «پیشگامان زن در سینما»، در سال ۱۹۲۳ مجله "Business Woman" فهرستی از ۲۹ شغل مختلف در صنعت فیلم که زنان به غیر از بازیگری در آن مشغول بودند، منتشر کرد. 

این مشاغل شامل تایپیست، منشی بازیگران و مدیران، طراح لباس، خیاط، اپراتور تلفن، آرایشگر، دستیار کارگردان، روتوش‌کننده فیلم، نویسنده عناوین، نویسنده تبلیغات، موسیقی‌دان، تدوینگر فیلم، کارگردان و تهیه‌کننده بود. 

زنان همچنین در مشاغلی مانند آهنگری و تعمیر خودروها فعالیت داشتند.

با این حال، اکثر مشاغل در آن زمان به‌عنوان مرحله‌ای موقت پیش از ازدواج تلقی می‌شدند. طبق گزارش‌های تاریخی، در میان زنان سفیدپوست متأهل با هر دو پیشینه بومی و مهاجر، تنها حدود ۱۰٪ شاغل بودند. با این حال، در میان زنان رنگین‌پوست متأهل، اشتغال به دلیل ضرورت مالی رایج‌تر بود. 

زنان بیکار در دوران رکود بزرگ می‌توانستند در اردوگاه‌های "SheSheShe" شرکت کنند.

النور روزولت با الهام از برنامه «سپاه حفاظت مدنی» (CCC) که فقط مردان را می‌پذیرفت، اردوگاه‌های "SheSheShe" را به‌عنوان راهی برای اشتغال زنان در زمینه حفاظت از محیط‌زیست راه‌اندازی کرد. در بسیاری از خانواده‌ها در دوران رکود بزرگ، با اضافه شدن یک عضو شاغل دیگر به خانوار (که اغلب یک زن بود)، امکان دستیابی به وضعیت طبقه متوسط فراهم شد. 

بسیاری از زنان در دوران رکود بزرگ به‌عنوان منشی، معلم، اپراتور تلفن و پرستار مشغول به کار شدند. همچنین، زنان با دوخت لباس در اتاق‌های خیاطی پروژه پیشرفت کارها (WPA)، که شلوارهای مردانه، لباس‌های بچگانه، لباس نوزاد، لباس زنانه و پوشک تولید می‌کردند، درآمد کسب کردند. 

در طول جنگ جهانی دوم، زنان در تولید اقلام ضروری برای جنگ، مانند ماسک گاز، کمک کردند.

بر اساس گزارش فوربس، مشارکت زنان در نیروی کار ایالات متحده بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵ از ۲۷٪ به نزدیک ۳۷٪ افزایش یافت. قبل از جنگ، زنان عمدتاً در مشاغل سنتی «زنانه» مانند پرستاری و تدریس فعالیت داشتند. تا سال ۱۹۴۳، زنان ۶۵٪ نیروی کار صنعت هواپیماسازی ایالات متحده را تشکیل می‌دادند. 

پس از حمله به پرل هاربر، تعداد قابل توجهی از زنان وارد نیروهای مسلح شدند. در سال ۱۹۴۳، بیش از ۳۱۰هزار زن در صنعت هواپیماسازی ایالات متحده مشغول به کار بودند که ۶۵٪ نیروی کار این صنعت را تشکیل می‌دادند. پیش از شروع جنگ، زنان تنها ۱٪ از نیروی کار این صنعت را تشکیل می‌دادند. 

در سال ۱۹۳۵، زنان در مشاغل دولتی ۲۵٪ کمتر از مردان حقوق دریافت می‌کردند. در سال ۱۹۴۲، با وجود دستور هیئت کار جنگ برای پرداخت دستمزد برابر به زنان، جنگ پیش از تحقق این برابری پایان یافت. 

در سال ۱۹۳۵، قانونی با عنوان «قانون بازیابی ملی» (National Recovery Act) تصویب شد که زنان شاغل در مشاغل دولتی را ملزم می‌کرد ۲۵٪ کمتر از مردان با همان شغل حقوق دریافت کنند. 

بر اساس گزارش کمیته ملی برابری دستمزد، در سال ۱۹۴۲، هیئت کار جنگ حکم داد که زنان باید همان حقوقی را دریافت کنند که مردان شاغل در حال جنگ می‌گرفتند. 

با این حال، جنگ پیش از اجرایی شدن این حکم پایان یافت. بدون وجود قوانین حمایتی برای مقابله با نابرابری دستمزدها، زنان شاغل در دهه ۱۹۴۰ به طور میانگین تنها ۶۰٪ از دستمزد مردان همتای خود را دریافت می‌کردند. 

در دهه ۱۹۵۰، زنان عمدتاً به‌عنوان نیروی کار «تکمیلی» دیده می‌شدند، یعنی درآمد آن‌ها جنبه فرعی در مقایسه با درآمد شوهرانشان داشت.

با وجود اینکه در سال ۱۹۵۲ تعداد زنان شاغل نسبت به دوران جنگ بیشتر بود، اما شغل آن‌ها غالباً جدی گرفته نمی‌شد. پس از جنگ، زنان به مشاغل کلیشه‌ای «زنانه» بازگشتند. در برخی موارد، آگهی‌های شغلی صرفاً برای زنان منتشر می‌شد. 

بسیاری از زنان مجبور شدند شغل‌هایی را که در دوران جنگ به‌دست آورده بودند، به مردان سرباز بازگشته از جنگ واگذار کنند. رایج‌ترین شغل‌ها برای زنان در دهه ۱۹۵۰ شامل منشی‌گری، کارمند بانکی، فروشنده، کارگر خانگی خصوصی و معلمی بود.  منشی‌های زن در دهه ۱۹۵۰ به‌دلیل جوان و جذاب بودن شناخته می‌شدند. 

در واقع، یک آزمون در سال ۱۹۵۹ از یک برنامه آموزش منشی‌گری در واکو، تگزاس منتشر شده درThe Atlantic از زنان می‌پرسید که آیا ویژگی‌هایی مانند «لبخند طبیعی و صمیمی» و «شاد و خوش‌برخورد» دارند یا نه. 

دهه ۱۹۵۰ آغاز «عصر جت» بود و بسیاری از زنان جوان در این دوره به‌عنوان مهماندار هواپیما، که آن زمان به «خدمه پرواز» معروف بودند، شغلی پیدا کردند.

مهمانداران هواپیما در دهه ۱۹۵۰ به نمادهای عصر طلایی پرواز تبدیل شدند — زمانی که سفر هوایی به عنوان اوج تجمل و شکوه تلقی می‌شد.  با این حال، این شغل «پر زرق ‌و برق» همراه با مجموعه‌ای از مقررات جنسیتی بود. 

بر اساس گزارش Condé Nast Traveler، زنان اجازه نداشتند پس از رسیدن به سن ۳۲ تا ۳۵ سالگی به‌عنوان مهماندار کار کنند، در حالی که مردان می‌توانستند تا دهه ۶۰ زندگی خود این شغل را ادامه دهند. در سال ۱۹۵۷، خطوط هوایی Trans World قانون ممنوعیت ازدواج برای مهمانداران زن را لغو کرد. با این وجود، بسیاری از خطوط هوایی همچنان تنها زنان غیرمتأهل را برای این شغل استخدام می‌کردند. 

با وجود ورود بسیاری از زنان به نیروی کار، همچنان از آن‌ها انتظار می‌رفت که وظایف خانه را نیز انجام دهند، مفهومی که بعدها «شیفت دوم» نام گرفت.

زنان پس از بازگشت از مشاغل دفتری یا اداری خود، باید شغل دیگری را نیز انجام می‌دادند: مراقبت از کودکان، انجام کارهای خانه، و البته آماده کردن شام گرم برای همسرانشان. این وضعیت به «شیفت دوم» معروف شد. 

اگر زنان در طول روز مشاغل اداری یا دیگر شغل‌ها را بر عهده نداشتند، معمولاً به‌عنوان «زنان خانه‌دار» شناخته می‌شدند. 

در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، زنان روش‌های خلاقانه‌ای برای کسب درآمد از خانه‌های خود پیدا کردند.

بسیاری از زنان حومه‌نشین شروع به فروش محصولات «تاپرور»^۱ از خانه‌های خود کردند، کاری که به «مهمانی‌های تاپرور» معروف شد. 

لورنا بوید، دختر سیلویا (یکی از فروشندگان خانگی تاپرور در دهه ۱۹۶۰) به مؤسسه Smithsonian می‌گوید:  «تاپرور ... مادران را از آشپزخانه‌هایی که انتظار می‌رفت در آنجا باشند خارج کرد و به آن‌ها اجازه داد وارد بازار کار شوند و چیزی خارج از خانه داشته باشند»

زنان همچنین در حرفه‌های خود در حال رقم زدن تاریخ بودند.

در دهه ۱۹۶۰، باربارا والترز خبرنگاری بود که در نیویورک فعالیت می‌کرد. در سال ۱۹۷۶، او اولین زنی شد که یک برنامه خبری شبانه را اجرا کرد. بسیاری از زنان دیگر نیز با افزایش پوشش خبری جنگ ویتنام وارد حوزه روزنامه‌نگاری شدند. 

اگرچه در حال حاضر شغل‌های مرتبط با تکنولوژی و برنامه‌نویسی کامپیوتر عمدتاً توسط مردان انجام می‌شود، اما این مشاغل در دهه ۱۹۶۰ به‌عنوان «کار زنان» شناخته می‌شدند.

مجله اسمیت‌سونیان گزارش داد که اصطلاح «دختران کامپیوتر» برای اشاره به زنان جوانی که حرفه برنامه‌نویسی کامپیوتر را دنبال می‌کردند، استفاده می‌شد. 

برنامه‌نویسی کامپیوتر به‌عنوان کاری «ساده» مشابه تایپ یا بایگانی در نظر گرفته می‌شد و به همین دلیل بسیاری از زنان در زمینه‌ای کار کردند که بعدها به‌عنوان توسعه نرم‌افزار شناخته شد. به‌زودی، زنان اکثریت نیروی کار آموزش‌دیده در صنعت کامپیوتر را تشکیل دادند. 

با این حال، این کار به‌عنوان شغلی «غیرمهارتی» شناخته می‌شد. ماری هیکس، تاریخ‌نگار تکنولوژی، در کتاب خود «نابرابری برنامه‌ریزی‌شده» می‌گوید: «زنان به‌عنوان نیروی کار آسان و مطیع برای شغل‌هایی که حیاتی و در عین حال کم‌ارزش بودند، دیده می‌شدند.» 

در دهه ۱۹۶۰، قوانین متعددی برای محافظت از زنان در محل کار در برابر تبعیض تصویب شد.

بخش هفتم قانون حقوق مدنی ۱۹۶۴به این قانون اضافه شد تا از کارگران در برابر تبعیض شغلی بر اساس نژاد، رنگ پوست، مذهب، جنسیت، یا ملیت محافظت کند. 

در سال ۱۹۶۳، قانون برابری دستمزد تصویب شد تا از تبعیض دستمزدی جنسیتی برای مردان و زنانی که «کار مشابهی در یک محل کار» انجام می‌دهند، جلوگیری کند. 

این اقدامات به‌ویژه برای زنان رنگین‌پوست مفید بود. تا دهه ۱۹۷۰، زنان رنگین‌پوست به‌طور آشکار در فرایند استخدام مورد تبعیض قرار می‌گرفتند و اغلب به کارهای خدمات خانگی برای خانواده‌های سفیدپوست محدود می‌شدند. 

در دهه ۱۹۷۰، کارهای کامپیوتری با افزایش پرستیژ همراه شد، زیرا صنعت، ارزش کامپیوترها را بیشتر درک کرد.

این تحول به این معنی بود که زنان دیگر در بسیاری از دفاتر برنامه‌نویسی کامپیوتر جایی نداشتند. هیکس به گاردین گفت: «آن‌ها نمی‌خواستند زنان – که به‌عنوان نیروهای سطح پایین دیده می‌شدند – مسئول کامپیوترها باشند.» 

کارگران زن کامپیوتر یا «دختران کامپیوتر» به تدریج حذف شدند و جای خود را به مردانی دادند که حقوق بالاتر و عناوین شغلی معتبرتری دریافت می‌کردند. 

تا دهه ۱۹۷۰، بسیاری از زنان همچنان برای بهبود شرایط کاری، برابری دستمزد، و فرصت‌های شغلی بیشتر مبارزه می‌کردند.

بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۸۵، تعداد زنان شاغل در مشاغل «حرفه‌ای» از ۴۴٪ به ۴۹٪ افزایش یافت. تعداد زنانی که مشاغل «مدیریتی» داشتند تقریباً دو برابر شد و از ۲۰٪ به ۳۶٪ رسید. 

با این حال، در دهه ۱۹۷۰، زنان همچنان حقوق برابر با مردانی که در همان موقعیت‌ها بودند دریافت نمی‌کردند. 

در دهه ۱۹۷۰، آموزش اهمیت بیشتری برای به دست آوردن شغلی با درآمد مناسب پیدا کرد.

پس از تصویب قوانینی که دانشگاه‌ها و مؤسسات را از تبعیض علیه دانشجویان بر اساس جنسیت منع می‌کرد، تعداد بیشتری از زنان نسبت به نسل‌های گذشته وارد دانشکده‌های پزشکی شدند. این موضوع طبق مطالعه‌ای که در مجله  British Medical Bulletin منتشر شد، مورد تأیید قرار گرفته است.

پیشرفت‌های دیگری نیز در دهه ۱۹۷۰ برای زنان حاصل شد. در سال ۱۹۷۸، قانون Pregnancy Discrimination Act (قانون تبعیض بارداری) به‌عنوان متممی برای بخش هفتم قانون حقوق مدنی ۱۹۶۴ به تصویب رسید. این قانون به زنان اجازه داد که خانواده تشکیل دهند بدون اینکه نگران تأثیر آن بر حرفه شغلی‌شان باشند.

زنان در دهه ۱۹۸۰ همچنان پیشرفت کردند، اما راه درازی در پیش داشتند.

طبق گزارش نشریه The Atlantic، در سال ۱۹۸۵ نیمی از فارغ‌التحصیلان دانشگاهی را زنان تشکیل می‌دادند. با این حال، تنها ۴۱ درصد از زنان بین ۲۵ تا ۴۴ سال شغل‌های تمام‌وقت و دائمی داشتند.

حتی در میانه دهه ۱۹۸۰، خود زنان نیز شغل‌های خود را در مقایسه با شغل همسرانشان کم‌اهمیت‌تر می‌دانستند.The Atlantic  به یک نظرسنجی از مؤسسهRoper  در سال ۱۹۸۵ اشاره می‌کند که نشان داد تنها ۱۰ درصد از زنان معتقد بودند که یک مرد باید یک «شغل بسیار خوب» در شهری دیگر را رد کند تا همسرش بتواند به کار خود ادامه دهد.

با این حال، زنان دهه ۱۹۸۰ در زمینه‌های خود تاریخ‌ساز شدند.

دکتر می جمیسون (Dr. Mae Jemison) یکی از ۱۵ فضانورد جدیدی بود که ناسا در سال ۱۹۸۷ معرفی کرد و اولین زن سیاه‌پوستی شد که به عنوان فضانورد شاتل فضایی انتخاب شد. 

در سال ۱۹۸۴، در کنوانسیون ملی دموکرات‌ها که در مرکز موسکون سان‌فرانسیسکو برگزار شد، جرالدین فرارو  به عنوان اولین زنی که توسط یک حزب سیاسی بزرگ برای سمت معاون رئیس‌جمهور نامزد شده بود، تاریخ‌ساز شد. 

در این دهه، زنان تشویق می‌شدند که «همه کارها را انجام دهند»؛ یعنی، هم شغلی موفق داشته باشند و هم زندگی زناشویی شاد و سالمی را حفظ کنند و فرزندان خود را بزرگ کنند.

کامپیوترها به‌طور فزاینده‌ای رایج شدند و نیاز به شغل‌هایی مانند منشی‌گری، صندوقداری و کارهای خرده‌فروشی کاهش یافت. زنان به‌شکل گسترده‌ای در دفاتر مشغول به کار شدند و حقوق بالاتری دریافت کردند. 

بسیاری از زنان ازدواج و بچه‌دار شدن را به دوران دیرتری از زندگی خود موکول کردند. 

در دهه‌های گذشته، زنان معمولاً در سنین ۲۰ تا ۲۲ سالگی ازدواج می‌کردند. در سال ۱۹۹۰، این سن به ۲۴ رسید و تا سال ۱۹۹۷، میانگین سن ازدواج زنان به ۲۵ سال افزایش یافت. 

در سال ۱۹۹۵، تقریباً نیمی از زنان در یک نظرسنجی گزارش دادند که حداقل نیمی از درآمد کل خانواده خود را تأمین می‌کنند. 

در سال‌های اخیر، زنان در ایالات متحده مشاغل بیشتری نسبت به مردان داشتند.

در ابتدای سال ۲۰۲۰، تعداد زنان شاغل ۱۰۹ هزار نفر بیشتر از مردان بود و زنان ۵۰.۴ درصد از نیروی کار ایالات متحده را تشکیل می‌دادند (به گزارش مجله Fortune). 

صنایعی که به‌طور سنتی زنان را استخدام می‌کردند، مانند بهداشت و آموزش، در حال رشد بودند و همچنین صنایعی که پیش‌تر عمدتاً مردانه تلقی می‌شدند نیز زنان بیشتری را به استخدام خود درآوردند. 

به گزارش Forbes: 
- ۱۳.۸ درصد از مشاغل در حوزه معدن و جنگلداری به زنان اختصاص داشت. 
- زنان بیشتری نیز نسبت به گذشته در صنایع تولیدی و حمل‌ونقل مشغول به کار شدند. 

همه‌گیری کووید-۱۹ باعث شد که نرخ مشارکت زنان در نیروی کار به پایین‌ترین سطح خود در ۳۳ سال گذشته برسد و در ژانویه ۲۰۲۱ به ۵۷ درصد کاهش پیدا کند. 

طبق گزارش CNBC، بیش از ۲.۳ میلیون زن در ایالات متحده بین فوریه ۲۰۲۰ تا ژانویه ۲۰۲۱ از نیروی کار خارج شدند، در حالی که حدود ۱.۸ میلیون مرد به عنوان بیکار ثبت شدند. بنا بر گزارش مرکز ملی حقوق زنان (National Women's Law Center)، این مسئله نرخ مشارکت زنان در نیروی کار را به ۵۷ درصد کاهش داد که پایین‌ترین نرخ از سال ۱۹۸۸ به شمار می‌رود. 
با این حال، تعداد واقعی زنانی که بیکار بودند ممکن است بسیار بیشتر بوده باشد، زیرا برخی از آن‌ها ممکن است نیروی کار را ترک کرده باشند، اما به‌طور فعال به دنبال کار نمی‌گشتند. 

در ژانویه ۲۰۲۱، ۲۷۵ هزار زن نیروی کار را ترک کردند که ۸۰ درصد از کل کارگران بیکار بالای ۲۰ سال را در آن ماه تشکیل می‌دادند. 
وضعیت برای زنان رنگین‌پوست حتی بدتر بود. طبق گزارشی که جولیانا کاپلان از Business Insider پیش‌تر منتشر کرده بود، نرخ بیکاری زنان سیاه‌پوست بالای ۲۰ سال در ژانویه ۲۰۲۱ به ۸.۵ درصد رسید، در حالی که این رقم در دسامبر ۲۰۲۰ برابر با ۸.۴ درصد و در فوریه ۲۰۲۰ معادل ۴.۹ درصد بود. 

از سوی دیگر، نرخ بیکاری مردان سفیدپوست بالای ۲۰ سال در ژانویه ۲۰۲۱ به ۵.۵ درصد کاهش یافت، در حالی که در دسامبر ۲۰۲۰ برابر با ۵.۸ درصد و در فوریه ۲۰۲۰ معادل ۲.۷ درصد بود.

در سال ۲۰۲۴، نزدیک به نیمی از کل افراد شاغل در ایالات متحده را زنان تشکیل می‌دهند. بسیاری از زنان در حال راه‌اندازی کسب‌وکارهای خود هستند و کارآفرینی را به مشاغل سنتی ترجیح می‌دهند. 

گزارش اخیر Independent Women's Forum نشان می‌دهد که در ۱۶ درصد از کل خانوارهای ایالات متحده، زنان به عنوان «نان‌آور اصلی» یا تنها نان‌آور خانواده هستند. همچنین این گزارش فاش کرد که در ۲۹ درصد از خانوارها، هر دو همسر زن و مرد به یک اندازه درآمد دارند. 

بیش از هر زمان دیگری، زنان در حال راه‌اندازی کسب‌وکارهای خود هستند و کارآفرینی را به مشاغل سنتی تمام‌وقت ترجیح می‌دهند. 
بر اساس گزارش Wells Fargo، ۱۴ میلیون کسب‌وکار متعلق به زنان، ۳۹.۱ درصد از کل کسب‌وکارهای ایالات متحده را تشکیل می‌دهند که این میزان نسبت به سال ۲۰۱۹، ۱۳.۶ درصد افزایش داشته است.

---

درباره نویسنده:
ارین مک‌داول؛ خبرنگار تیم مشارکت‌های تحریریه در بیزنس اینسایدر است. او درباره غذا، سبک زندگی، و سرگرمی می‌نویسد. 

پی‌نوشت:
۱- Tupperware: نام یک برند معروف ظروف پلاستیکی قابل‌حمل و درب‌دار است که در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی بسیار محبوب شد. یکی از استراتژی‌های بازاریابی این برند، برگزاری «مهمانی‌های تاپروِر» بود.