نویسنده:         مترجم:         ۲۵ خرداد ۱۴۰۴

بی‌توجهی به زنان مجرد تا زمانی که یک نسل بدون فرزند ماند

من یک زن ۳۳ ساله بودم که تنها زندگی می‌کرد. یادم می‌آید که فکر می‌کردم قرنطینه شاید چند هفته، حداکثر یک ماه طول بکشد. نمی‌دانستم که در مجموع دو سال تحت محدودیت‌ها زندگی خواهیم کرد، و در پایان آن دوران، در حالی دوباره به دنیا بازمی‌گردم که غرق در اندوه از دست دادن دو سال بی‌بازگشت از دوران باروری‌ام خواهم بود.

در همین حال، حجم توجه رسانه‌ها به خانواده‌ها به‌طرز نامتناسبی زیاد بود. از گزارش‌های دولتی دربارهٔ تأثیر قرنطینه بر آموزش کودکان گرفته تا داستان‌هایی دربارهٔ استرس والدینی که مجبور به آموزش خانگی فرزندانشان شده بودند، همه در تلاش بودند که نشان دهند قرنطینه چقدر برای خانواده‌ها سخت بوده است. و من این را درک می‌کنم. این یک مسئلهٔ مهم است. اما در مورد افراد مجرد چطور؟

پنج سال به جلو برویم و در همه جا تیترهای نگران‌کننده‌ای درباره کاهش نرخ باروری در بریتانیا می‌بینم، همراه با نظریه‌های مختلفی که مردم برای توضیح این مسئله ارائه می‌دهند؛ یکی از این نظریه‌ها کاهش تعداد افرادی است که روابط عاطفی تشکیل می‌دهند. این موضوع آزاردهنده است.

سال‌هاست که افراد مجرد از مشکلاتشان با اپلیکیشن‌های دوستیابی آنلاین صحبت کرده‌اند، اپلیکیشن‌هایی که بسیاری را ناامید کرده و نسلی از بدبینان را به‌ جا گذاشته‌اند. من خودم ۱۰ سال، با وقفه‌های مختلف، از این اپلیکیشن‌ها استفاده کرده‌ام و حالا به این نتیجه رسیده‌ام که ملاقات تصادفی با افراد، صرفاً بر اساس یک عکس و چند ایموجی، اتلاف وقت محض است.

همه این مشکلات باعث شده‌اند که جوانان و به‌ویژه مردان جوان، سرخورده و سرگردان شوند. در این میان، گروه‌های راست‌گرای افراطی از این احساسات سوءاستفاده کرده و با انتشار محتوای خشم‌برانگیز و زن‌ستیزانه، به تحریک آنها می‌پردازند و این تنها باعث می‌شود که زنان و مردان بیش از پیش از یکدیگر فاصله بگیرند.

نتیجه این ترکیب سمی چیست؟ عشق کمتر، زوج‌های کمتر، و افراد کمتری که بتوانند خانواده‌ای را که آرزویش را داشتند، تشکیل دهند.