نویسنده: کریس میلوارد                ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳

چگونه زندگی موفق به مدرک‌گرایی وابسته شد؟

جوانان و خانواده‌هایشان در اشتیاق داشتن مدرک دانشگاهی هستند و باور دارند که به احتمال زیاد منجر به افزایش حقوق می‌شود. مدرک برای بسیاری از مشاغل به یک شرط ورود تبدیل شده است، اما چرا؟

---

این مطلب نوشته‌ای است از کریس میلوارد که در تاریخ 8 آگوست 2023 با عنوان
How 25 years of education policy led us to believe we can only succeed in life with a degree
در وب‌سایت The Conversation منتشر شده است. ترجمه این مطلب توسط تیم سه‌هزار انجام شده و در اختیار خوانندگان گرامی قرار می‌گیرد.

---

ریشی سوناک، نخست‌وزیر بریتانیا، در حال اتخاذ تدابیری برای محدود کردن تعداد دانشجویان در رشته‌های دانشگاهی است که نرخ ترک تحصیل بالایی دارند و بعید است به مشاغل با مهارت بالا منتهی شوند. او آن موارد را «مدرک‌های غیرقابل قبول» می‌نامد.
در عوض، دولت در حال ترویج دوره‌های کارآموزی است که از طریق آن جوانان برای یک شغل خاص در حین اشتغال آموزش می‌بینند. شرکت Ucas؛ خدمات پذیرش دانشگاه‌ها، مقایسه گزینه‌های مدرک با دوره‌های کارآموزی را برای متقاضیان آسان‌تر می‌کند.
اما تلاش برای تشویق مردم به استفاده از مسیرهای حرفه‌ای به عنوان جایگزینی برای تحصیل در مقطع تحصیلی، بعید است که کارساز باشد.

ارزش یک مدرک

مدرک به طور گسترده‌ای یک علامت موفقیت شناخته شده است و به نظر نمی‌رسد ارزش آن کاهش یابد. جوانان و خانواده‌هایشان در اشتیاق داشتن مدرک هستند. آنها همچنین می‌دانند که مدرک داشتن به احتمال زیاد منجر به افزایش حقوق می‌شود، و مدرک برای بسیاری از مشاغل به یک شرط ورود تبدیل شده است. حتی زمانی که مردم دوره‌های کارآموزی را انتخاب می‌کنند، به طور فزاینده‌ای دوره‌های بالاتری را می‌گذرانند که می‌تواند منجر به اخذ مدرک گردد.

الگوی فعلی افزایش مشارکت در آموزش عالی با دولت کارگری جدید تونی بلر آغاز شد. بلر در سال 1999 هدفی را برای ورود 50 درصد از جوانان به آموزش عالی تعیین کرد که در نهایت 20 سال بعد محقق گردید.
اما گسترش تعداد دانشجویان توسط حزب کارگر در اصل بخشی از یک برنامه گسترده‌تر برای تقویت یادگیری در طول زندگی بود. این امر با ترکیب یادگیری حرفه‌ای و آکادمیک حاصل می‌شود، به جای اینکه آنها جایگزین یکدیگر باشند. این طرح در مقاله مشاوره‌ای که در سال 1998 و با عنوان «عصر یادگیری» منتشر شد، تشریح گردیده است.

سیاست‌ها به جای فرهنگ واحد آموزش – که تمام انواع یادگیری را ادغام می‌کند – به طور فزاینده‌ای دخالت مستقیم مدارک تحصیلی را به عنوان نقطه شروع یک شغل (حرفه) تشویق می‌نمود.

این مقاله انتظار داشت که پیشرفت افراد بیشتر به سطوح بالاتر یادگیری هم برای افراد و هم برای اقتصاد مفید باشد. همچنین ادعا نمود که «فرهنگ یادگیری، به ایجاد یک جامعه متحد کمک خواهد کرد».
در این بیانیه آمده است که افراد باید بتوانند آسانتر و در مراحل بیشتری از زندگی خود به انواع مختلف یادگیری دسترسی داشته باشند. این امر با یک مدرک تحصیلی جدید که ترکیبی از یادگیری آکادمیک و حرفه‌ای در سنین 16 تا 18 سالگی است، آغاز می‌شود که جایگزین سطوح A می‌گردد. سپس یادگیری از طریق همراهی رشد بیشتر و آموزش عالی گسترش می‌یابد.
این پیشنهادها همچنین انتظار داشتند که با ورود افراد بیشتری به سطوح بالاتر تحصیلی، باید به طور فزاینده‌ای توسط دانش‌آموزانی که در هزینه تحصیل خود مشارکت می‌کنند، تأمین مالی شود.
از 25 سال گذشته فقط این قسمت آخر باقی‌مانده است.

در سال 1998، حزب کارگر شهریه 1000 پوندی در سال را اجرایی نمود. در دولت‌های مختلف و از طریق وام‌های قابل پرداخت، این کارمزد سپس افزایش یافت: از سال 2006 به 3000 پوند، از سال 2012 به 9000 پوند و از سال 2017 به 9250 پوند.
اما سیاست‌ها به جای فرهنگ واحد آموزش – که تمام انواع یادگیری را ادغام می‌کند – به طور فزاینده‌ای دخالت مستقیم مدارک تحصیلی را به عنوان نقطه شروع یک شغل (حرفه) تشویق می‌نمود.
اگرچه حزب کارگر در سال 2006 شهریه‌های تحصیلی را افزایش داد، دولت همچنان بودجه‌ای را برای آموزش دانشجویان به دانشگاه‌ها تأمین می‌کرد. این شامل تأمین مالی برای همکاری بین کالج‌های تحصیلات تکمیلی و دانشگاه‌ها، با هدف توانمندسازی فراگیران برای پیشرفت از دوره‌های مهارتی به مدارک تحصیلی در طول زندگی می‌شود. اما ایده یک مدرک تحصیلی واحد که سطح A را با مدارک حرفه‌ای (مهارتی) در مدارس ترکیب کند کنار گذاشته شد.

تعریف موفقیت برای بسیاری از افراد تبدیل شده است به مسیری از مدرسه تا دانشگاه و سپس شاغل شدن یک فارغ التحصیل. در نتیجه، تلاش‌ها برای سوق دادن جوانان به سمت مسیرهای حرفه‌ای (مهارت‌گرا) با موفقیت محدودی مواجه شده است.

ائتلافی به رهبری محافظه‌کاران که در سال 2010 انتخاب شد، بیشتر کمک هزینه تدریس دانشگاه را با وام‌های شهریه‌ای از سال 2012 جایگزین کرد، سپس از سال 2015 سقف تعداد دانشجویان دوره‌های تحصیلی را حذف کرد. این امر به تعداد بیشتری از جوانان اجازه داد تا به دانشگاه بروند. همچنین برای شکل دادن به الگوی دروس ارائه شده توسط دانشگاه‌ها بر انتخاب و رقابت دانشجو تکیه داشت.

بازار آموزش عالی

این سیستم رقابتی‌تر، چشم‌انداز آموزشی ارائه شده در مقاله عصر یادگیری – یادگیری برای مردم در طول زندگی خود و در تمام نقاط کشور – را دورتر نمود. تمرکز دانشگاه‌ها بر این است که دانشجویان جوان را برای تحصیل تمام وقت در پردیس‌های خود بیاورد.
نسبت دانشجویان مقطع کارشناسی که به صورت پاره وقت تحصیل می‌کنند و مورد علاقه دانش‌آموزان مسن‌تر است و مستقیماً از مدرسه وارد نمی‌شوند، در طول دهه تا سال 2019 به نصف کاهش یافت.

تعریف موفقیت برای بسیاری از دانش‌آموزان، والدین و معلمان تبدیل شده است به مسیری از مدرسه تا دانشگاه و سپس ورود یک فارغ التحصیل به اشتغال. در نتیجه، تلاش‌های اخیر برای سوق دادن جوانان به سمت مسیرهای حرفه‌ای (مهارت‌گرا) با موفقیت محدودی مواجه شده است. از سال 2017، بودجه برای دوره‌های کارآموزی در انگلستان با مالیاتی که توسط کارفرمایان پرداخت می‌شود، افزایش یافته است، اما تعداد کارآموزی در میان ترک‌کنندگان مدرسه رو به کاهش است.
دولت همچنین، در اجرای مدارک جدید حرفه‌ای سطح T خود که به عنوان جایگزینی برای مسیر سطح A به سوی مدارج تحصیلی تبلیغ شده است با مشکلاتی مواجه گردیده.

به نظر می‌رسد محدودیت‌هایی که در برخی از دوره‌ها توسط سوناک ارائه می‌شود، جوانان را تشویق می‌نماید تا به جای انتخاب مسیرهای دیگر، بین رشته‌ها حرکت کنند. گزینه بهتر این است که ارزش یک مدرک را بپذیرید و پیشرفت افراد را از طریق یادگیری حرفه‌ای آسان‌تر کنید.
رشد رتبه‌های تحصیلی در دوره‌های کارآموزی، به افراد این امکان را می‌دهد که در طول دوره کارآموزی خود، برای کسب مدرک، تحصیل نمایند و وام مادام‌العمر جدید نیز فرصت‌هایی را برای این امر فراهم می‌کند. اما هنوز انتقال رتبه از دوره حرفه‌ای (مهارتی) به کالج تحصیلات تکمیلی بسیار دشوارتر از ورود مستقیماً از مدرسه است. مشوق‌های بهتری برای دانشگاه‌ها مورد نیاز است تا به‌جای رقابت با دانش‌آموزان کالج‌های تحصیلات تکمیلی، اقدام به ایجاد مسیرهایی نماید.

با تشویق مسیرهای متنوع به سمت مدارک دانشگاهی، دولت می‌تواند هم نیازهای کارفرمایان را برآورده کند و هم به منافع فراگیران (دانشجویان) احترام بگذارد. راه ایجاد یک جامعه متحدتر، گرد هم آوردن مردم از طریق سیستم آموزشی است، نه ایجاد تفرقه بین آنها.

---

درباره نویسنده:
کریس میلوارد؛ استاد عمل در سیاست آموزشی، دانشگاه بیرمنگام