نویسنده: عباس امیدی                ۲۲ آذر ۱۴۰۳

لطفا «والدین ببر» نباشید!

اگر فرزندتان را طوری تربیت کنید که همیشه بخواهد از دیگران پیشی بگیرد، در نهایت با فردی بیش از حد رقابت‌جو و ناخشنود روبه‌رو خواهید شد ــ حتی اگر موفق باشد.

وقت آن است که هرچه را می‌دانید فراموش کنید و والدینی واقعاً درجه‌یک شوید. قصد دارم چند فرضیه و رفتار را مطرح کنم که باید کنار بگذارید، به‌ویژه اگر می‌خواهید بهترین زندگی ممکن را به فرزندتان بدهید، از نارضایتی‌های آینده جلوگیری کنید — یا حتی از همان شکست‌هایی که از آن‌ها وحشت دارید، جلوگیری کنید.

ایجاد فضایی تحت‌فشار برای کودکان و نوجوانان اصلاً ایده‌آل نیست. به خاطر داشته باشید: زودپز فقط برای «گوشت و سبزیجات» است!

اگر چیزی مضحک باشد، این است که به خاطر نتوانستن کودک در حل یک مسئله ریاضی، نمره پایین در آزمون، یا کارنامه‌ای با نمرات ضعیف سر او فریاد بزنید، توهین کنید یا خدای نکرده او را بزنید. (و بله، من بسیاری از آن والدین را می‌شناسم؛ از والدین خودم شروع می‌کنم!) واقعاً فکر می‌کنید فرزندتان می‌تواند روی درسش تمرکز کند، در حالی که از شنیدن «احمق»، «بی‌استعداد» یا دریافت یک سیلی دیگر می‌ترسد؟

بدون شک بسیاری از ما [نه فقط آسیایی‌ها] شنیده‌ایم که والدینمان می‌گویند: «می‌دانی که لیزا ترم گذشته همه نمره‌هایش بالا بود و در آزمون SAT رتبه بالا گرفت؟» یا «چرا نمی‌توانی مثل بابی پسر خوبی باشی؟ او هرگز با والدینش بحث نمی‌کند!»

حالا، اگر خوش‌شانس باشید، دختری مثل من ندارید که به پدرش جواب‌های تند بدهد: «چرا تو فقط جانشین رئیس دانشکده‌ای و خودت رئیس نیستی؟ پدر دنیل هم درست مثل تو دکترای پرینستون دارد. چرا او یک خانه پنج‌خوابه و یک ولوو دارد، در حالی که تو یک خانه سه‌خوابه کوچک و یک تویوتا کرولای قهوه‌ای رنگ داری؟»
چند سال بعد، این‌طور جواب می‌دادم: «شاید آن‌ها نسبت به شما والدین بهتری باشند!»

متن کامل را در شماره ۱ فصلنامه «گام سوم» بخوانید.