نویسنده: برخا شاه        مترجم: نیوشا امیدی        ۸ اسفند ۱۴۰۳

خستگی والدین از فرزندپروری با برنامه‌های موبایلی

حجم زیاد اطلاعات دیجیتالی مربوط به والدین یک دانش‌آموز کلاس اولی بودن خسته‌کننده است. برنامه‌های مدرسه، قرارهای دوستانه و فعالیت‌های فوق‌برنامه همگی از طریق موبایل مدیریت می‌شوند.

---

این مطلب نوشته‌ای است از برخا شاه که در تاریخ ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴ با عنوان
I have digital overload from parenting a first grader
در وب‌سایت  Businessinsiderمنتشر شده است.

---

دخترم کلاس اولی است و در فعالیت‌های فوق‌برنامه نیز شرکت می‌کند. به خاطر اعلان‌های مدرسه یا گروه چت والدین، مدام به گوشی‌ام نگاه می‌کنم. آخر هفته هم اوضاع بهتر نمی‌شود، چون دخترم زندگی اجتماعی فعالی دارد.

مدتی طول کشید تا متوجه شوم که من هر ۳۰ دقیقه یک بار گوشی‌ام را چک می‌کنم. البته که این کار به خاطر اسکرول بی‌پایان در شبکه‌های اجتماعی نیست، بیشتر به این دلیل است که مادر یک دانش‌آموز کلاس اولی هستم و انتخابی چندان ندارم.

مدارس، مراکز فعالیت‌های فوق‌برنامه و والدین دوستان دخترم همگی از فناوری دیجیتال استفاده می‌کنند، پس من هم باید همین کار را بکنم. اما این روند دارد از من انرژی می‌گیرد.

قبل از اینکه دخترم از خانه خارج شود، گوشی را چک می‌کنم

قبل از اینکه دخترمان راهی مدرسه شود، من و همسرم هر چند دقیقه یک بار گوشی‌مان را چک می‌کنیم. یک سیستم ردیابی اتوبوس مدرسه وجود دارد که به ما نشان می‌دهد اتوبوس دقیقاً کجاست و چه زمانی به خانه‌مان می‌رسد تا بتوانیم آن را دنبال کنیم. هنگام برگشتن او از مدرسه هم همین روال برقرار است. من مدام گوشی را چک می‌کنم تا بدانم چه زمانی باید به سمت در خانه بروم و منتظر او بمانم.

با شروع فعالیت‌های روزانه، گوشی همچنان در فواصل مختلف زنگ می‌خورد تا ما را از هرگونه وقایع مربوط به مدرسه مطلع کند. بسیاری از مدارس از اپلیکیشن‌های موبایل برای ارتباط با والدین استفاده می‌کنند. گاهی پیام‌ها مربوط به نکات درسی هستند و گاهی درباره تکالیف آن روز. علاوه بر این، اطلاع‌رسانی‌های دیگری درباره رویدادهای آتی مدرسه نیز ارسال می‌شود.

و انگار این‌ها کافی نبود که والدین کلاس اولی‌ها تصمیم گرفتند گروه چت مخصوص خودشان را راه بیندازند. این گروه غیررسمی در ابتدا با هدف ایجاد ارتباط، همکاری و تبادل اطلاعات شکل گرفت، اما گاهی تبدیل به فضایی برای گلایه و شکایت می‌شود.

گاهی به این فکر می‌کنم که از گروه خارج شوم، اما بعد «ترس از جا ماندن» (FOMO) به سراغم می‌آید. اگر اطلاعات مهمی را که به درد دخترم می‌خورد از دست بدهم چه؟ اگر روزی بخواهم با یکی از والدین ارتباط بگیرم چه؟ اگر به خاطر عدم مشارکتم مورد قضاوت قرار بگیرم چه؟

علاوه بر این، اسکرول کردن اینستاگرام هم برایم دردسرساز شده است. هر بار که یک ویدیو جدید یا به‌روزرسانی از مدرسه می‌بینم، هیجان‌زده می‌شوم. دوست دارم تأیید کنم که انتخاب درستی برای مدرسه دخترم کرده‌ایم. مثلاً وقتی می‌بینم معلم‌ها در یک کارگاه آموزشی یاد گرفته‌اند که هنر را در روش‌های تدریسشان ادغام کنند، با خودم می‌گویم: «این اطلاعات مفیدی است که باید بدانم.»

آخر هفته هم اوضاع بهتر نیست

شاید فکر کنید که آخر هفته‌ها، چون خبری از مدرسه نیست، اوضاع بهتر می‌شود. اما حدس بزنید چه خبر است؟ دخترم زندگی اجتماعی فعالی دارد، و اگر به مهمانی تولدی دعوت شود، معمولاً دعوت‌نامه‌ها به‌صورت آنلاین ارسال می‌شوند. بنابراین، دوباره درگیر گوشی‌ام می‌شوم تا زمان و آدرس را بررسی کنم.

او همچنین در فعالیت‌های فوق‌برنامه شرکت می‌کند. شاید باله و کاراته کاملاً متفاوت به نظر برسند، اما یک نقطه مشترک دارند: روش ارتباطی‌شان پیام‌های متنی است. و این یعنی دوباره چشمم به صفحه گوشی دوخته می‌شود.

گاهی وسوسه می‌شوم که میزان استفاده‌ام از گوشی را کاهش دهم. اما بعد از خودم می‌پرسم: «آیا اگر این کار را بکنم، والدین خوبی نخواهم بود؟» فعلاً ترجیح می‌دهم هر ۳۰ دقیقه یک بار گوشی‌ام را چک کنم تا مطمئن شوم دخترم از هیچ فعالیت، مهمانی یا تکلیف درسی جا نمی‌ماند.

---

درباره نویسنده:
برخا شاه؛ نویسنده در سایت بیزینس اینسایدر