جدیدترین مطالب
فصلنامه «گام سوم» شماره ۳
در این شماره نیز مقالاتی متنوع در موضوعات اقتصاد، آینده‌پژوهی، خانواده به همراه بخش‌های نوشتار، سیاست و پرونده‌ای با عنوان «آینده‌ای قمر در عقرب» و بخش ضمیمه نوروزی با عنوان «بزرگ شدن در خاندان مرداک» چاپ شده است.
چگونه می‌توان سکون نوآوری در اروپا را شکست؟
پس از دهه‌ها سرمایه‌گذاری در حوزه تحقیق و نوآوری (R&I)، اروپا همچنان از رهبران جهانی عقب مانده است. کمیسیون جدید اتحادیه اروپا باید با سیاست‌های پراکنده مقابله کرده، رقابت‌پذیری را احیا کند و امنیت را در راهبرد رشد خود ادغام نماید.
بازگشت ترامپ،سقوط اسد: آیا ایران به توافق بهتری خواهد رسید؟
با آماده شدن دونالد ترامپ برای بازگشت به قدرت، فرصتی بی‌سابقه برای تأثیرگذاری بر مسیر حرکت ایران پدید آمده است؛ فرصتی برای احیای ترکیبی از فشار مؤثر و مذاکرات قوی که عمدتاً بر ممنوعیت دائمی و جزئی‌نگرانه‌ی تسلیحاتی تمرکز دارد، در حالی که در کنار آن، منافع داخلیِ ممکن برای تهران نیز در نظر گرفته شود.
چگونه نوع درست رشد را به دست آوریم؟
صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی کرده است که نرخ رشد سالانه اقتصاد جهانی در پنج سال آینده به طور میانگین حدود ۳ درصد خواهد بود،ضعیف‌ترین چشم‌انداز میان‌مدت در چند دهه اخیر. این تصویر در کشورهای دارای اقتصاد پیشرفته از همه تیره‌تر است، جایی که انتظار می‌رود نرخ رشد همچنان در حالت رکود باقی بماند.
پربازدیدترین مطالب
هوش مصنوعی و سیاست: چگونه بفهمیم چه چیزی و چه کسی واقعی است؟
اگر خوش‌شانس باشیم، فناوری‌های جدید فقط باعث سردرگمی مختصری می‌شوند. وگرنه، حوزه سیاسی ما می‌تواند برای همیشه تغییر کند.
انواع هوش، کاربردهای هوش هیجانی و تقویت آن در کودکان
ین مطلب نگاهی دارد به انواع هوش و نقش مهم آنها در زندگی روزمره و توانایی‌های شناختی انسان. همچنین مروری بر هوش هیجانی و کاربردها و روش‌های تقویت آن در کودکان.
کاهش هدررفت غذا با اپلیکیشن موبایلی
اگرچه این اپلیکیشن غذای باقی‌مانده‌ی رستوران‌ها را ارزان در اختیار کاربران قرار می‌دهد، اما همچنان ابهاماتی درباره‌ی میزان واقعی کاهش هدررفت و استفاده‌ی تجاری برخی کسب‌وکارها از این سیستم وجود دارد.
نویسنده: اندرو استیل مترجم: مرجان بختیاری ۳۱ خرداد ۱۴۰۴
پادتن‌ها به‌زودی می‌توانند به کند شدن روند پیری کمک کنند
پروتئین‌های محافظ در بدن ما نه‌تنها در مقابله با عفونت‌ها مؤثرند، بلکه می‌توانند با اثرات افزایش سن نیز مبارزه کنند. پادتن‌ها در حالت عادی، پروتئین‌های محافظی هستند که توسط دستگاه ایمنی بدن تولید می‌شوند تا با باکتری‌ها یا ویروس‌ها مقابله کنند.
این مطلب نوشته‌ای است از اندرو استیل که در تاریخ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۴ با عنوان
Antibodies Could Soon Help Slow the Aging Process
در وب‌سایت Wired منتشر شده است.
پادتن‌ها در حالت عادی، پروتئین‌های محافظی هستند که توسط دستگاه ایمنی بدن تولید می‌شوند تا با باکتری‌ها یا ویروس‌ها مقابله کنند. قدرت آنها در ویژگی اختصاصی بودنشان نهفته است زمانی که بیمار می‌شوید، سلول‌های B در دستگاه ایمنی شما وارد فرایندی بسیار دقیق از تکامل شتاب‌یافته می‌شوند و به‌سرعت پادتن‌هایی را بهینه‌سازی می‌کنند که دقیقاً به عامل بیماری‌زا متصل می‌شوند، بی‌آنکه به سلول‌های خودی بچسبند. پادتن‌ها می‌توانند کارکرد میکروب مهاجم را مختل کرده یا آن را برای نابودی توسط دیگر بخش‌های دستگاه ایمنی علامت‌گذاری کنند، و از این رو، بخش مهمی از زرادخانه دفاعی ما در برابر بیماری‌ها محسوب می‌شوند.
این توانایی هدف‌گیری دقیق، آنها را به ابزاری جذاب برای استفاده در زیست‌شناسی یا پزشکی بدل کرده است: می‌توان از آنها برای هدف قرار دادن هر چیزی از عفونت گرفته تا سرطان استفاده کرد. هنگامی که یک پروتئین یا فرایند خاصی را که در یک بیماری دچار اختلال شده شناسایی می‌کنیم، بخش عمده‌ای از زمان و تلاش صرف توسعه دارویی می‌شود که آن فرایند مشخص را هدف قرار دهد، در حالی که کمترین تأثیر را بر سایر بخش‌های بدن داشته باشد. این کار باید بیشترین اثر درمانی را با کمترین عوارض جانبی به همراه داشته باشد. بنابراین، از آنجا که دستگاه ایمنی بدن ما از پیش یاد گرفته است چگونه این کار را انجام دهد، دانشمندان به‌کارگیری پادتن‌ها در کاربردهای بالینی را پیشنهاد کرده‌اند.
نخستین پادتن تأییدشده برای استفاده پزشکی در سال ۱۹۸۶ معرفی شد—muromonab-CD3—که (به‌طرزی طنزآمیز) برای سرکوب دستگاه ایمنی و جلوگیری از پس‌زدگی عضو در بیماران پیوندی طراحی شده بود. امروزه صدها پادتن برای درمان‌های مختلف از جمله سرطان تا کاربردهای به‌ظاهر روزمره استفاده می‌شوند—تست‌های بارداری و آزمایش‌های سریع کووید، برای نمونه، به پادتن‌ها متکی هستند.
امروزه، جدیدترین موج از کاربردهای پادتن‌ها هدفی بلندپروازانه‌تر را دنبال می‌کند: خودِ فرایند پیری. زیرا زیست‌شناسی پیری ما را در برابر مجموعه‌ای گسترده از مشکلات آسیب‌پذیر می‌سازد، از بیماری‌هایی چون سرطان و زوال عقل گرفته تا ناتوانی جسمی، بی‌اختیاری و سفیدی مو. کند کردن این روند می‌تواند ما را برای مدت طولانی‌تری سالم نگه دارد—و برخی از بخش‌های این روند اکنون در تیررس پادتن‌ها قرار دارند.
در سال ۲۰۲۱، یک گروه تحقیقاتی از پادتن‌ها برای هدایت یک داروی کشنده به سلول‌های پیر «سِنِسِنت» استفاده کرد—سلول‌هایی که حذف آنها نشان داده است باعث افزایش طول عمر و سلامت موش‌ها می‌شود. مقاله‌ای دیگر در سال ۲۰۲۳ از پادتن‌های حامل دارویی اندکی متفاوت بهره برد تا پوست موش‌های پیر را جوان‌سازی کند. پادتنی که یک نوع تغییر پروتئینی مرتبط با پیری را هدف قرار می‌داد، باعث افزایش عمر موش‌های اصلاح‌شده ژنتیکی شد. و در مارس ۲۰۲۴، گروه دیگری گزارش دادند که پادتن‌هایی که سلول‌های معیوب مغز استخوان را هدف می‌گیرند، واکنش به واکسنی علیه ویروس (با نام واقعاً نامناسب) فرِند را در موش‌های میانسال بهبود بخشیده‌اند. تقارن زیبایی خواهد بود اگر همان مولکول‌هایی که بدن ما برای مبارزه با بیماری‌ها استفاده می‌کند، بتوانند برای بهبود این توانایی در دوران سالمندی نیز به‌کار روند. همچنین می‌دانیم که این سلول‌های مسن مغز استخوان می‌توانند خطر سرطان‌های خونی و بیماری‌های قلبی را افزایش دهند، بنابراین آزمایش‌های بیشتر ممکن است مزایای گسترده‌تری را آشکار کنند.
این‌ها همگی نمونه‌هایی جالب از اثبات اصل هستند، و داشتن پوستی بهتر و سیستم ایمنی قوی‌تر در پیری به‌خودی‌خود بسیار ارزشمند خواهد بود، اما آیا پادتن‌ها می‌توانند روند پیری را کند کرده و واقعاً باعث افزایش طول عمر موش‌ها یا انسان‌ها شوند؟ در ژوئیه ۲۰۲۴، دانشمندان نشان دادند که پادتن‌هایی که پروتئینی به نام IL-11 را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند التهاب را در موش‌ها کاهش داده و طول عمر آنها را تا ۲۵ درصد افزایش دهند—رقمی قابل مقایسه با بهترین داروهای ضدپیری شناخته‌شده مانند راپامایسین. حتی بهتر اینکه پادتن‌های ضد IL-11 هم‌اکنون در مرحله آزمایش انسانی هستند، با نتایج (بسیار) اولیه‌ای که نشان می‌دهد آنها ایمن هستند.
گرگ وینتر، که در سال ۲۰۱۸ برای کار روی جداسازی و تولید انبوه پادتن‌های خاص، جایزه نوبل شیمی را دریافت کرد، در کنفرانسی در سال ۲۰۲۰ گفت: «من حالا پیر شده‌ام و باید چند نوع قرص فشار خون مصرف کنم. آرزو دارم بتوانم فقط ماهی یک‌بار یا هر شش ماه یک‌بار یک تزریق داشته باشم و همه آن ترکیب‌های مختلف قرص را فراموش کنم.» سالی که رؤیای او به واقعیت می‌پیوندد، شاید ۲۰۲۵ باشد.
درباره نویسنده:
اندرو استیل؛ دکترای فیزیک، دانشمند و نویسنده کتاب «بی‌سن: علم نوین پیر نشدن با وجود افزایش سن» است.
