جدیدترین مطالب
فصلنامه «گام سوم» شماره ۱
در این شماره، مقالات متنوعی در موضوعات اقتصاد، آینده مشاغل، آینده‌پژوهی، خانواده، تغییرات اقلیمی و سیاست به همراه بخش‌ها نوشتار، شرح مفصل، گفت‌وگو و پرونده‌ای با عنوان «شک عمیق» چاپ شده است.
صنعت بازی و شمشیر دو لبه هوش مصنوعی
بازی‌های ویدیویی با قدرت هوش مصنوعی سریع‌تر تولید می‌شوند، اما این موضوع چه تاثیری بر کیفیت بازی‌ها و آینده شغلی هنرمندان و کارگران صنعت بازی‌سازی دارد؟ این مقاله شما را به عمق این چالش می‌برد.
بایدها و نبایدهای اشتغال نوجوانان
اشتغال نوجوانان می‌تواند فرصتی برای یادگیری مهارت‌هایی مثل مدیریت زمان یا تقویت اخلاق کاری باشد یا می‌تواند به کابوسی تبدیل شود. همه آنچه والدین باید بدانند را اینجا بخوانید.
پایان اینفلوئنسرها
در جهانی که اینفلوئنسرها در حال افزایش بی‌رویه هستند و دامنه توجه انسان کمتر از چند ثانیه شده است، چه اتفاقی برای ارزش واقعی محتوا خواهد افتاد؟ این مقاله به بررسی اشباع شبکه‌های اجتماعی از اینفلوئنسرها و تأثیر آن بر کیفیت ارتباطات و فرهنگ دیجیتال می‌پردازد.
نویسنده: کیتلین الساسر ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳
دعوای آنلاین نوجوانان و تبدیل آن به خشونت واقعی
به گفته جوانان چهار ویژگی رسانه‌های اجتماعی به طور خاص باعث تشدید مشاجره‌های آنلاین می‌شوند: نظرات، پخش زنده، اشتراک‌گذاری تصویر یا ویدیو و تگ کردن.
این مطلب نوشته‌ای است از کیتلین الساسر که در تاریخ 5 آوریل 2021 با عنوان
How social media turns online arguments between teens into real-world violence
در وب‌سایت The Conversation منتشر شده است. ترجمه این مطلب توسط تیم سه‌هزار انجام شده و در اختیار خوانندگان گرامی قرار می‌گیرد.
شورش مرگبار در ساختمان کنگره ایالات متحده در ژانویه، قدرت رسانه‌های اجتماعی را برای تأثیرگذاری بر رفتارهای دنیای واقعی و تحریک خشونت آشکار کرد. اما بسیاری از نوجوانان که بیشتر از همه گروه‌های سنی دیگر در شبکه‌های اجتماعی وقت می‌گذرانند، سال‌هاست که این موضوع را می‌دانند.
جاستین، یک جوان 17 ساله که در هارتفورد، کانکتیکات زندگی می‌کند، در یکی از گروه‌های تمرکز تحقیقاتی من گفت: «در رسانه‌های اجتماعی، وقتی شما بحث می‌کنید، چیزی خیلی کوچک می‌تواند به چیزی خیلی بزرگ تبدیل شود. (اسامی شرکت کنندگان در این مقاله برای حفظ هویت آنها تغییر کرده است.)
در سه سال گذشته، مطالعه کرده‌ام که چگونه و چرا رسانه‌های اجتماعی باعث تحریک و تسریع خشونت آفلاین می‌شوند. در تحقیق من، که با مشارکت ابتکار صلح مبتنی بر هارتفورد COMPASS Youth Collaborative انجام شد، با ده‌ها جوان 12 تا 19 ساله در سال 2018 مصاحبه کردیم. پاسخ‌های آنها روشن کرد که رسانه‌های اجتماعی یک پلتفرم ارتباطی خنثی نیستند.
به عبارت دیگر، رسانه‌های اجتماعی فقط منعکس‌کننده درگیری‌هایی نیست که در مدارس و خیابان‌ها اتفاق می‌افتد، بلکه درگیری‌های جدیدی را تشدید کرده و راه‌اندازی می‌کنند. و برای جوانانی که در محله‌های شهری محروم زندگی می‌کنند، جایی که اسلحه گرم می‌تواند به راحتی در دسترس باشد، این پویایی می‌تواند مرگبار باشد. این موضوع می‌تواند منجر به پدیده‌ای شود که محققان دانشگاه کلمبیا آن را ابداع کرده‌اند: «هجمه اینترنتی».
هجمه اینترنتی
جدا از آزار و اذیت سایبری، هجوم اینترنتی شامل طعنه، دعوا و مشاجره در رسانه‌های اجتماعی بین افراد و اعضای دسته‌ها یا باندهای رقیب است. این مبادلات می‌تواند شامل نظرات، تصاویر و ویدئوهایی باشد که منجر به درگیری فیزیکی، تیراندازی و در بدترین حالت مرگ می‌شود.
تخمین زده می‌شود که یک نوجوان معمولی آمریکایی بیش از هفت ساعت در روز از رسانه‌های بصری استفاده می‌کند. همچنین به طور میانگین یک نوجوان روزانه از سه نوع مختلف از رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌نماید. فیلم‌هایی مانند «معضل اجتماعی» The Social Dilemma تأکید می‌کنند که شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی، پلتفرم‌های خود را به‌گونه‌ای اعتیادآور طراحی می‌کنند و از ویژگی‌هایی مانند اسکرول نامحدود و اعلان‌های فوری استفاده می‌کنند تا کاربران را بی‌پایان درگیر خود نگه‌دارند.
به گفته جوانانی که با آنها مصاحبه کردیم، چهار ویژگی رسانه اجتماعی به طور خاص باعث تشدید درگیری‌ها می‌شود: نظرات، پخش زنده، اشتراک گذاری تصویر یا ویدیو و برچسب‌گذاری (تگ کردن).
نظرات و پخش زنده
بر اساس تحقیقات ما با نوجوانان، بیشترین دخالت در درگیری‌های رسانه‌های اجتماعی مربوط به «نظرات» بود.
تقریباً 80٪ از حوادثی که آنها توصیف کردند شامل نظراتی بود که به کاربران رسانه‌های اجتماعی اجازه می‌دهد به طور عمومی به محتوای ارسال شده توسط دیگران پاسخ دهند.
تیلور 17 ساله توضیح می‌دهد که ویژگی نظر دادن (کامنت گذاشتن) چگونه به افراد خارج از گروه دوستانش اجازه می‌دهد تا درگیری‌های آنلاین را «هیجان‌انگیز» کنند. او می‌گوید: «اگر من در فیسبوک بحثی داشته باشم، بیشتر افراد خارجی هستند که ما را تحریک می‌کنند. چون بحث می‌تواند تمام شود، اما افراد خارجی مانند آنها وجود دارند که آتش بیار معرکه می‌شوند و می‌گویند: «آره، اون تو رو کتک می‌زند.»
در همین حال، پخش زنده نیز می‌تواند به سرعت مخاطبان زیادی را برای تماشای درگیری در زمان وقوع آن جذب کند. برای مثال، تقریباً یک چهارم شرکت‌کنندگان در گروه تمرکز، پخش‌زنده فیسبوک (Live) را به‌عنوان ویژگی تشدیدکننده درگیری‌ها در نظر گرفتند.
برایانا 17 ساله، مثالی را درمیان گذاشت که در آن پسر عمویش به دختر دیگری گفته بود برای دعوا در لایو فیسبوک به خانه او بیاید. اما توجه داشته باشید، اگر حدود 5000 دوست در فیس بوک دارید، نیمی از آنها در حال تماشای لایو هستند و اکثر آنها احتمالاً محل زندگی‌شان در منطقه‌ای است که شما در آن زندگی می‌کنید.
عده‌ای از آنها می‌گویند: «دعوا نکنید» اما اکثریت آنها خواهان درگیری هستند و می‌گویند: «اوه، آره، مبارزه کنید.»
او در ادامه توضیح داد که چگونه سه «دوست» فیس‌بوکی که در حال تماشای پخش زنده بودند، در اتومبیل‌هایی با دوربین، جلوی خانه آماده ضبط و ارسال هرگونه دعوا بودند.
راهبردهای توقف خشونت
نوجوانان تمایل دارند خود را از طریق گروه همسالان تعریف کنند و به شدت به کوچکترین موارد شهرت آنها اهمیت می‌دهند. این امر حل مسالمت‌آمیز درگیری‌های رسانه‌های اجتماعی را دشوار می‌کند. اما جوانانی که با آنها صحبت کردیم به خوبی آگاه هستند که رسانه‌های اجتماعی چگونه به ماهیت و شدت درگیری‌ها شکل می‌دهند.
یک یافته کلیدی کار ما این است که جوانان اغلب سعی می‌کنند از خشونت ناشی از رسانه‌های اجتماعی اجتناب کنند. کسانی که در مطالعه ما بودند چهار رویکرد را برای انجام این کار مورد بحث قرار دادند: اجتناب، تنش‌زدایی ، کمک گرفتن و مداخله تماشاچی.
اجتناب شامل اعمال خودکنترلی برای جلوگیری از تعارض در وهله اول است. همانطور که دایموند 17 ساله توضیح داد، «اگر در حال پیمایش باشم و چیزی را ببینم و احساس کنم باید نظر بدم، میرم [برای] نظر دادن و اینطور میگم «نه، وایسا، صبر کن». و من تازه شروع به حذف آن می‌کنم و به خودم میگم … «نه، به من ربطی نداره.»
دستیابی به حمایت شامل مراجعه به همسالان، خانواده یا معلمان برای کمک است. برایانا 16 ساله، گفت: «وقتی من دعوا یا درگیری را می‌بینم، از آن اسکرین شات می‌گیرم و برای دوستانم در چت گروهی خودمان می‌فرستم و به آن می‌خندیم. اما در این استراتژی خطری وجود دارد که برایانا به آن اشاره کرد و گفت: «شما می‌توانید از چیزی در اسنپ چت عکس (اسکرین شات) بگیرید، و به آن شخص بگوید که این کار را کرده‌اید و آنها اینگونه خواهند گفت: «چرا از مطالب من اسکرین شات می‌گیری؟»
استراتژی کاهش تنش شامل تلاش‌هایی است از سوی افراد درگیر صورت می‌پذیرد و هدف این اقدامات، کند نمودن درگیری رسانه‌های اجتماعی در صورت وقوع است. با این حال، شرکت‌کنندگان نمی‌توانند نمونه‌ای از عملکرد این استراتژی را بازگو نمایند. علت این مسئله فشار شدیدی است که از جانب نظرات (کامنت‌های) رسانه‌های اجتماعی برای محافظت از شهرت خود تجربه می‌نمایند.
آنها تأکید کردند که راهبرد مداخله تماشاچی در حالت آفلاین و به دور از حضور مخاطبان آنلاین، مؤثرتر است. یک دوست ممکن است یک مکالمه آفلاین با یک دوست درگیر شروع کند تا به استراتژی جلوگیری از خشونت در آینده کمک نماید. به گفته شرکت‌کنندگان، مداخله در حالت آنلاین اغلب خطرناک است، زیرا مداخله‌گر می‌تواند به یک هدف جدید تبدیل شود و در نهایت درگیری را بزرگ‌تر کند.
فشار همسالان ویروسی می‌شود
جوانان بسیار آگاه هستند که تعداد نظراتی که یک پست به دست می‌آورد، یا تعداد افرادی که بیننده یک پخش زنده هستند، می‌تواند خروج از یک درگیری را پس از شروع آن بسیار دشوار کند.
یاسمین یک نوجوان 15 ساله می‌گوید: «توی فیسبوک، نظرهای زیادی هست و خیلی چیزها به اشتراک‌گذاشته میشه. حسم میگه بقیه آدم‌ها احساس میکنن اگه وارد قضیه نشن بی‌ادبی کردن، برای همین وارد میشن حتی اگه واقعا دلشون نخواد.»
در میان هر دو حزب سیاسی بزرگ ایالات متحده، اجماع فزاینده‌ای برای نظارت شدید بر شرکت‌های فناوری بزرگ پشت اپلیکیشن‌های رسانه‌های اجتماعی وجود دارد. بیشتر این نگرانی‌ها نیز بر خطرات آزادی بیان غیرقانونی متمرکز شده‌اند.
اما از منظر نوجوانانی که در هارتفورد با آنها صحبت کردیم، درگیری که در رسانه‌های اجتماعی رخ می‌دهد نیز یک تهدید برای سلامت عمومی است. آنها تجربیات متعددی را از آنلاین شدن بدون قصد دعوا و درگیری آنلاین که به خشونت اسلحه ختم شد، توصیف کردند. بسیاری از جوانان برای جلوگیری از درگیری در رسانه‌های اجتماعی، استراتژی‌هایی را بداهه ارائه می‌کنند. من معتقدم که والدین، معلمان، سیاست‌گذاران و مهندسان رسانه‌های اجتماعی باید از نزدیک به آنچه آنها می‌گویند گوش کنند.
نویسنده:
کیتلین الساسر؛ استادیار مددکاری اجتماعی، دانشگاه کانکتیکات
