نویسنده: چارلی کمپل         مترجم: نیوشا امیدی        ۱۳ بهمن ۱۴۰۳

چگونه جزیره‌ای در مالزی به قطب نوآوری تبدیل شد؟

مصاحبه Time با وزیر ارشد یکی از ایالت‌های مالزی، نشان می‌دهد که چگونه با جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی و تمرکز بر فناوری، گردشگری پزشکی و کشاورزی پایدار، جزیره کوچک «پنانگ» به قطب نوآوری و توسعه تبدیل شده است.

---

این مطلب نوشته‌ای است از چارلی کمپل که در تاریخ ۲۱ ژوئیه ۲۰۲۴ با عنوان
Penang’s Chief Minister On Turning a Rich History Into a Dynamic Future
در وب‌سایت TIME منتشر شده است.

---

اگر به قول فیلسوف یونانی؛ هراکلیتوس، «تنها امر ثابت در زندگی تغییر است»، پس می‌توان نتیجه گرفت که نوآوری و تحول، کلید موفقیت است. معدود مکان‌هایی در جهان هستند که این حقیقت را به اندازه‌ی «پنانگ»، جزیره‌ای در سواحل غربی شبه‌جزیره مالزی، پذیرفته باشند. این سرزمین، پیش از ورود استعمارگران بریتانیایی در اواخر قرن هجدهم که آغازگر عصر تازه‌ای به‌عنوان یک بندر تجاری پررونق بود، با درختان فوفل (بتل) شناخته می‌شد.

طی دهه‌ها، رقابت با سنگاپور آزاداندیش، پنانگ را وادار کرد تا تمرکز خود را بر گردشگری، خدمات و تولید صنعتی معطوف کند، به‌ویژه در زمینه مونتاژ و آزمایش نیمه‌هادی‌ها. امروزه، تنش‌های تجاری و فناورانه بین ایالات متحده و چین، موج دیگری از تحول را برای این ایالت-شهر با جمعیت ۱.۷ میلیون نفر به ارمغان آورده است.

پنانگ در سال ۲۰۲۳ توانست ۱۲.۸ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی جذب کند، زیرا شرکت‌های فناوری از آمریکای شمالی، اروپا و چین بزرگ تلاش می‌کنند تا عملیات خود را به کشورهایی دوست‌دار کسب‌وکار منتقل کنند و این امر به پنانگ امکان داده تا در زنجیره ارزش فناوری جایگاه بالاتری پیدا کند.

«چاو کون یو»، روزنامه‌نگار سابق که از سال ۲۰۱۸ به عنوان وزیر ارشد پنانگ خدمت می‌کند، نقشی کلیدی در مدیریت این تحول و تضمین پیشرفت مداوم این جزیره ایفا کرده است. تحت مدیریت او، پنانگ یک صنعت پر رونق گردشگری پزشکی توسعه داده و شهرتی در آموزش باکیفیت و همچنین به عنوان یک مرکز نوآوری کسب کرده است.

البته چالش‌هایی همچنان باقی است؛ ترافیک به شدت قفل شده است، بحران اقلیمی مناطق ساحلی کم‌ارتفاع را تهدید می‌کند و هجوم سرمایه و استعدادهای خارجی باعث نارضایتی برخی از مردم محلی شده که احساس می‌کنند از رونق اقتصادی جا مانده اند. چاو که اکنون در دومین و آخرین دوره مسئولیت خود به سر می‌برد، با TIME درباره تلاش‌های مداوم خود برای تبدیل تاریخ غنی پنانگ به آینده‌ای روشن گفت‌وگو کرده است.

این مصاحبه برای وضوح و اختصار ویرایش شده است.

اقتصاد پنانگ در سال ۲۰۲۲ با رشد ۱۳.۱ درصدی روبرو شد و امروز ایالت شما بزرگترین صادرکننده مالزی است. اما چگونه اطمینان حاصل می‌کنید که این موفقیت اقتصادی اخیر به سود تمام مردم پنانگ باشد؟

ثمرات توسعه اقتصادی باید میان همه شهروندان تقسیم شود. شرکت‌های چندملیتی (MNCs) معمولاً از مشوق‌های معافیت مالیاتی ۱۵ ساله بهره‌مند می‌شوند و بنابراین دولت ایالتی در واقع از نظر درآمدهای مالیاتی چیز زیادی از این شرکت‌ها دریافت نمی‌کند. اما این فرصت‌های شغلی و تأثیر محرک توسعه صنعتی است که می‌تواند موجب پیشرفت در بخش‌های تجاری، مسکونی، تفریحی و همچنین سایر امکانات و خدمات اجتماعی شود.

این امر همچنین به ارتقای زیرساخت‌های ما کمک می‌کند. با افزایش سرمایه‌گذاری‌ها، با تنگناهای زیرساختی مواجه می‌شویم. این وضعیت همچنین باعث رشد صنایع کوچک و متوسط ما می‌شود، زیرا ما اینجا یک اکوسیستم قوی داریم؛ احتمالاً حدود ۳۵۰ شرکت چندملیتی در پارک‌های صنعتی ما فعالیت می‌کنند، اما این شرکت‌ها نیز نیاز به پشتیبانی صنایع محلی دارند. بنابراین، اثرات جانبی آن باعث ایجاد هزاران شرکت کوچک و متوسط در زنجیره تأمین می‌شود. این امر نه تنها بر اقتصاد محلی تأثیر می‌گذارد، بلکه فرصت‌های شغلی بیشتری نیز ایجاد می‌کند.

پنانگ مدت‌هاست که به عنوان یک مرکز مهم تولید و فرآوری ریزپردازنده‌ها شناخته میشود و اکنون در حال حرکت به سمت ارتقای زنجیره ارزش است. چگونه برنامه دارید از این صنعت کلیدی در برابر پس‌زمینه تنش‌های ژئوپلیتیکی رو به افزایش بهره‌برداری کنید؟

ازآنجایی‌که در حال حرکت به سمت صنایع پیشرفته و با ارزش افزوده بالا هستیم، نیاز به مهندسان و متخصصان باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. بنابراین، ما در حال توسعه استعدادهای خود هستیم تا فرصت مشاغل با درآمد بالاتر را به دست آوریم.

در ۵۰ سال گذشته، ما یک مرکز تولید مهم در مالزی بوده‌ایم و تنش‌های ژئوپلیتیکی کنونی مانند سیاست «چین به‌اضافه یک» و این اختلالات در زنجیره تأمین، فرصت‌های بسیاری برای ما ایجاد کرده است. ناگهان با موجی از علاقه‌مندی‌ها مواجه شدیم. بنابراین، باید منابع لازم را اختصاص دهیم تا از سرمایه‌گذاری‌های فزاینده بهره‌مند شویم.

ما دومین ایالت کوچک مالزی هستیم، بنابراین نیاز داریم که استعدادها را از سایر بخش‌های کشور به اینجا جذب کنیم. این موضوع به این معناست که عوامل دیگری نیز اهمیت دارند: یک محیط قابل زندگی، پایداری، و یک سیستم حمل‌ونقل خوب. همه این‌ها البته هنوز در حال توسعه هستند؛ نمی‌توانم بگویم کاملاً آماده‌ایم. مشکلات اولیه باید حل شوند، استعدادها توسعه یابند، و همچنین تأکید بیشتری بر برنامه‌های رفاه اجتماعی شود.

با توجه به جغرافیای جزیره‌ای و پایین بودن سطح زمین در پنانگ، این ایالت در خط مقدم بحران آب‌وهوایی قرار دارد. چگونه در زیرساخت‌های خود مقاومت در برابر تغییرات اقلیمی را ایجاد می‌کنید؟

ما می‌دانیم که پنانگ مستعد سیلاب است. در بخش‌های اصلی ایالت، شورای محلی سطح مناطق توسعه‌یافته را حدود یک متر افزایش داده است تا اثرات سیلاب کاهش یابد.

علاوه بر این، برنامه «سازگاری اقلیمی مبتنی بر طبیعت پنانگ» را اجرا کرده‌ایم، که برای آن ۱۰ میلیون دلار از بانک جهانی دریافت کردیم. این پروژه آزمایشی شامل خیابان‌های درخت‌کاری شده، پارک‌های کوچک، ایجاد فضای سبز در پارکینگ‌ها، پوشش سبز برای ساختمان‌ها، کشاورزی شهری، مدیریت آب‌های سطحی، یک برنامه مقاومت اجتماعی و تقویت ظرفیت‌های نهادی است.

هم‌زمان با روز زمین (۲۲ آوریل)، پنانگ ۱.۲ میلیون درخت کاشت که یک رکورد ملی جدید در مالزی به شمار می‌رود. ما در زمینه سیاست‌های محیط‌زیستی پیشتاز کشور هستیم. می‌خواهیم یک ایالت سبز باشیم و برنامه‌های محیط‌زیستی داریم. اما البته آزمون واقعی در مرحله اجرا، تأمین بودجه و مسائل مرتبط با آن است.

دو یا سه سال پیش، شروع به پیشبرد برنامه ESG (محیط‌زیست، اجتماعی و حکمرانی) کردیم، به‌ویژه برای کسب‌وکارهای کوچک و متوسط محلی. درباره شرکت‌های چندملیتی نگرانی ندارم، چون فکر می‌کنم آن‌ها این استانداردها را پذیرفته‌اند. اما در آینده، رعایت الزامات ESG ممکن است شرطی برای حضور در زنجیره تأمین آن‌ها باشد. اگر صنایع محلی ما در این زمینه اقدامات لازم را انجام ندهند، ممکن است از زنجیره‌های تأمین کنار گذاشته شویم و این به معنای از دست دادن شغل و فرصت‌های تجاری خواهد بود. این چالش‌برانگیز است، اما باید روی آن کار کنیم.

علاوه بر شرکت‌های بزرگ فناوری، پنانگ به‌سرعت در حال تبدیل شدن به یک مرکز گردشگری پزشکی و مدارس بین‌المللی است. چگونه برنامه‌ریزی می‌کنید این بخش‌ها را بیشتر گسترش دهید؟

در روزهای نخست، پنانگ بیشتر به خاطر آفتاب، سواحل و غذاهای محلی شناخته می‌شد. اما در ۲۰ سال گذشته، گردشگری پزشکی به‌دلیل تعداد زیاد بیمارستان‌های خصوصی ما اهمیت چشمگیری پیدا کرده است. در سراسر مالزی، پنانگ حدود ۵۰ درصد از درآمد گردشگری پزشکی را به خود اختصاص می‌دهد، به لطف قیمت‌های رقابتی و نظرات مثبت! بیمارستان‌ها و تأسیسات جدید همچنان در حال اضافه شدن هستند. بزرگ‌ترین مشتریان ما از اندونزی می‌آیند، به لطف پروازهای مستقیم.

در مورد مدارس بین‌المللی، فکر نمی‌کنم در سطح کوالالامپور باشیم. اما تعداد قابل‌توجهی از مدارس در اینجا داریم و همین موضوع نیز سرمایه‌گذاران را جذب می‌کند. وقتی آنها می‌خواهند به کشوری یا شهری نقل مکان کنند، به مدارس، امکانات مسکونی، ایمنی، حمل‌ونقل عمومی و سایر امکانات اجتماعی توجه می‌کنند. برای راحتی کارکنان—چه فرزندانشان، چه همسرانشان، و چه برای اینکه بتوانند به‌طور اجتماعی درگیر شوند—وجود مدارس نیز بسیار مهم است.

«جورج تاون» در سال ۲۰۰۸ به‌عنوان یکی از میراث‌های جهانی یونسکو ثبت شد. امروزه خانه‌های تاریخی این شهر به اندازه‌ی سواحل نخل‌پوش گردشگران را جذب می‌کنند. این شناخته‌شدن یونسکو چقدر در آغاز نوسازی فرهنگی و تجاری پنانگ مؤثر بود؟

شاید دو یا سه سال اول تأثیر چندانی نداشت. در واقع، صاحبان املاک و توسعه‌دهندگان، قوانین سخت‌گیرانه‌ی مربوط به میراث را مانعی برای توسعه می‌دیدند. علاوه بر این، با مشکلی دیگر نیز دست‌وپنجه نرم می‌کردیم: تبدیل خانه‌های سنتی به مزارع پرورش لانه‌های پرنده‌ی «سالنگ» که در آشپزی سنتی چینی ارزش بالایی دارند. وقتی خانه‌ها به این منظور تغییر کاربری می‌دهند، دیگر کسی نمی‌تواند داخل آن‌ها زندگی کند و در نتیجه باعث تخلیه جمعیت می‌شود.

ما توانستیم این مشکل را با تنظیم مقررات، اعمال قانون و آموزش کنترل کنیم و مردم را از پخش موسیقی و بازسازی ساختمان‌ها برای جذب پرندگان بازداریم. سپس با افزایش ناگهانی قیمت ملک، توجه مردم به ارزش ساختمان‌های تاریخی جلب شد. امروز از اینکه این‌قدر مورد توجه قرار گرفته‌ایم، بسیار خوشحالیم.

شناختن جورج تاون به‌عنوان یکی از خاص‌ترین مکان‌های زمین ما را تشویق کرده است تا به توانمندسازی جامعه چندفرهنگی که در این شهر زندگی، کار و بازدید می‌کنند، ادامه دهیم. پنانگ همیشه خانه‌ای برای مردمانی با پیشینه‌های فرهنگی، مذهبی و قومی متنوع بوده است. حتی برنامه‌ای داریم که به مالکان املاک کمک‌هزینه‌هایی ارائه می‌دهد تا مغازه‌خانه‌هایشان را بازسازی کنند، به شرطی که پس از آن به مستاجران با اجاره یارانه‌ای اجازه سکونت دهند.

پروژه احیایPenang South Island (PSI)  به دلیل تأثیرات زیست‌محیطی‌اش بحث‌برانگیز بوده و اخیراً از سه جزیره به یک جزیره کاهش یافته است. آیا هنوز اطمینان دارید که این پروژه موفق خواهد شد؟

برنامه این بود که سه جزیره احیا شوند و از درآمد فروش زمین برای حمایت جزئی از پروژه‌های حمل‌ونقل عمومی مانند سیستم قطار سبک (LRT) استفاده شود. با تمرکز تلاش‌های خود بر جزیره سیلیکون، آماده‌ایم تا یک اکوسیستم پویا ایجاد کنیم که نه تنها سرمایه‌گذاری‌ها را جذب کند، بلکه استعدادهای محلی را پرورش داده و اشتغال‌زایی کند.

البته، با احیایی در این مقیاس در مجموع ۴۵۰۰ هکتار [که اکنون به ۲۳۰۰ کاهش یافته] ما باید با جامعه محلی ماهیگیران سروکار داشته باشیم. ما هرگز انکار نکرده‌ایم که هر پروژه احیایی تأثیرات زیست‌محیطی به همراه دارد. سؤال و چالش این است که چگونه می‌توان این تأثیرات را کاهش داد.

ما می‌خواهیم ماهیگیری ادامه یابد، بنابراین پیشنهاد دادیم قایق‌هایی با موتورهای قدرتمند به آن‌ها بدهیم تا بتوانند به دریاهای دورتر بروند. تاکنون، ۹۶ درصد از ماهیگیران محلی برای طرح مدیریت اثرات اجتماعی پروژه ثبت‌نام کرده‌اند تا از غرامت بهره‌مند شوند. و اگر به مقاله‌ای در The Star  نگاه کنید، ماهیگیران بسیار خوشحال‌اند، زیرا میزان صیدشان دو برابر شده است، در واقع به دلیل اینکه بازپس‌گیری زمین، [محیط‌های صید] را از امواج شدیدتر محافظت کرده است.

پنانگ شاهد ورود سرمایه‌های خارجی، به‌ویژه در بخش املاک است. چگونه مزایای اقتصادی را با اثرات منفی احتمالی بر مردم محلی مانند تورم متعادل می‌کنید؟

ما از سرمایه‌های خارجی، به‌ویژه به شکل سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، هزینه‌های گردشگری، سرمایه‌گذاری‌های املاک و زندگی مهاجران استقبال می‌کنیم. این‌ها نشان‌دهنده‌ی افزایش فعالیت‌های اقتصادی و فرصت‌های رشد است. ما معتقدیم که اقدامات محدودکننده در این زمینه‌ها نتیجه‌ی معکوس دارد. در عوض، کلید کار در افزایش دستمزدها و بهره‌وری نیروی کار ماست، به‌گونه‌ای که کیفیت زندگی بالاتر و قدرت خرید بیشتری داشته باشند.

ما سیاستی داریم که تا سال ۲۰۳۰، ۲۲۰ هزار واحد مسکونی با قیمت پایین برای پاسخگویی به نیازهای محلی و واحدهایی با قیمت بالاتر برای بازار آزاد فراهم کنیم. خارجی‌ها فقط مجاز به خرید املاک با قیمت بالای ۱ میلیون رینگیت (۲۱۴ هزار دلار) هستند. به احتمال زیاد، مردم محلی به دنبال خرید املاکی با این قیمت نیستند، بنابراین خانه‌ای از جامعه گرفته نمی‌شود. برای اتباع خارجی، مانند افراد از هنگ‌کنگ، تایوان، چین یا سنگاپور، املاک هنوز نسبتاً مقرون‌به‌صرفه است. بخش خصوصی نیز به این معاملات نیاز دارد.

خط ریلی سبک موتیارا (Mutiara LRT) قرار است امسال بالاخره ساخت خود را آغاز کند. شما از سال ۲۰۱۵ این پروژه را دنبال می‌کردید، هرچند تاکنون متوقف مانده بود. این طرح تا چه حد می‌تواند مشکل ترافیک فزاینده‌ی پنانگ را حل کند؟

اکنون که دولت فدرال به آن متعهد شده است، ما [دولت ایالتی] قدرت محدودی داریم. اما آنچه پیش‌بینی نمی‌شد، اعلام اجرای مستقیم اتصال بین‌کانالی به باتروورث [شهر بندری در سرزمین اصلی] بود. پروژه‌ای با این مقیاس سال‌ها طول خواهد کشید و در این مسیر اصلاحاتی صورت خواهد گرفت. مردم مدت زیادی منتظر بوده‌اند، بنابراین آغاز پروژه همان‌طور که اعلام شده، در سه‌ماهه سوم یا آخر امسال، چیزی است که منتظر آن هستیم.

یک خط ریلی سبک نمی‌تواند [مشکل ترافیک پنانگ] را حل کند. اما یک خط ضروری است تا شبکه‌ای آغاز شود. طرح جامع حمل‌ونقل پنانگ خط اول را به‌عنوان ستون فقرات با خطوط آتی که به هم متصل خواهند شد، در نظر گرفته است.

طرح «پنانگ ۲۰۳۰» شما شامل برنامه‌ای برای مدرن‌سازی و متنوع‌سازی کشاورزی پایدار است. با توجه به چالش‌های اخیر جهانی، ایجاد امنیت غذایی در سطح محلی تا چه حد مهم است؟

بخش کشاورزی پنانگ که [بیش از ۱۰۰ هزار جریب] را پوشش می‌دهد، برای امنیت غذایی ما حیاتی است. کووید-۱۹ این را به ما یادآوری کرد. در این بخش، ماهیگیری ۳۹ درصد از تولید را تشکیل می‌دهد که از تولید محصولات کشاورزی (۳۱ درصد) و دام (۲۹ درصد) پیشی گرفته است. یک آمار برجسته این است که تولید برنج پنانگ از سال ۲۰۱۸ بالاترین بهره‌وری در هر جریب را در مالزی داشته است.

با این حال، چالش‌هایی مانند کمبود آب، تغییر کاربری زمین‌های کشاورزی و صید بی‌رویه نیاز به توجه دارند. راه‌حل‌هایی در حال اجرا هستند، از جمله نوآوری‌های نسل جدید کشاورزی^۱، شیوه‌های صید سازگار با محیط زیست، و تلاش برای آبزی‌پروری سبز که با ایجاد یک «مرکز بذر آبزی‌پروری»، پیشنهادی برای پژوهش در این زمینه تقویت خواهد شد.

---

درباره نویسنده:
چارلی کمپبل؛ یکی از سردبیران ارشد مجله تایم است که حوزه‌های کسب‌وکار، فناوری و ژئوپلیتیک را در سراسر آسیا پوشش می‌دهد.
پی‌نوشت:
۱- به نسل جدیدی از نوآوری‌ها در حوزه کشاورزی اشاره دارد که از فناوری‌های پیشرفته مانند اینترنت اشیا (IoT)، هوش مصنوعی (AI)، رباتیک، بیگ دیتا (Big Data) و فناوری‌های دیجیتال برای بهبود کارایی، پایداری و بهره‌وری در کشاورزی استفاده می‌کند. این رویکرد Agriculture 4.0 نام دارد که کشاورزی را به سمت اتوماسیون، دقت بالا و مدیریت هوشمند منابع سوق می‌دهد و به حل چالش‌هایی مانند تغییرات اقلیمی، کمبود منابع و افزایش تقاضای جهانی برای غذا کمک می‌کند.